On the road door de VS met ambassadeur Esther

De Amerikaanse radio, ooit zo prachtig bezongen door The Blasters in Border Radio, zette vanaf dag één van de acht dagen durende trip door vijf staten meteen de toon. ‘We hebben heel veel radio geluisterd onderweg. We hebben zo ongeveer alle country legends gehoord. Het is heel leuk als je daar zo door dat landschap rijdt en je hoort de originele liedjes erbij. Je ziet de mensen, de auto’s, de huizen, alles op en top Amerikaans. Vind ik altijd prachtig als een streek zo in zijn stereotypen valt. We draaiden zelf ook veel Steve Earle en Lucinda Williams. Dan rij je door de landschappen waar zij over zingen, vooral Lucinda dan.’ Maar liefst tweemaal stuitten ze op Queens’s Bohemian Rhapsody wat tot een hilarische karaoke act in de auto leidde. De reli stations die er ook uitzenden, vielen minder in de smaak. ‘Die bevinden zich in een soort parallel universum,’ oordeelt Esther. ‘Die hebben zo hun eigen waarheden over politiek en het leven.’

Alle clichés zijn waar, merkte ze ook in New Orleans. ‘Die stad ademt muziek. Jazz, brass, soul. Daar zijn we naar vier platenzaken geweest. Euclid Records kan ik echt aanbevelen,’ zegt ze enthousiast. Minder te spreken is ze over het befaamde Bourbon Street. ‘Net als Beale Street in Memphis is dat een straat die je tegenwoordig beter mijden kan. De Amerikaanse variant op een uitgaansbuurt op Mallorca, stel ik me zo voor.’ Nee, je moet echt wat dieper in de stad doordringen om het ware New Orleans te ontdekken. Ze noemt Maison op Frenchmen Street en Spotted Cat als top muzieklocaties.

‘In principe kun je overal gratis naar binnen tegen minimaal één drankje per set.’ vertelt onze muzikale gids. ‘In Snug Harbour moest je wel $40,00 entree betalen. Maar dan krijg je ook wat. Toen wij daar waren, trad [pianist]Ellis Marsalis op, de vader van Branford en Wynton. Dat was echt heel gaaf. Het gaat daar meestal zo, dat aan het eind van de avond vanachter in de zaak weer andere muzikanten komen opdagen, die eerder op de avond ergens anders hebben opgetreden. Dan volgt er een grote jamsessie. Wij vielen met onze neus in de boter. Marcus Roberts & The Modern Jazz Generation namen de heleboel over van Ellis.’

De volgende halte was Memphis. ‘Daar maakten we een avond mee in Loflin Yard met drie singer-songwriters op barkrukken: Jimmy Davis, Nick Redmond en Van Duren, die nog met Chris Bell en Jody Stephens van Big Star gespeeld had. Die laatste leek op een veertig jaar oudere Tim Knol met even goede liedjes. Om beurten speelden ze een liedje. Zo kregen we als het ware toch nog een beetje Nashville in Memphis. In Nashville zijn we namelijk niet geweest, omdat het ons door iedereen werd afgeraden.’

Op de vraag of ze ook echt nog iets nieuws ontdekt heeft tijdens haar trip, antwoordt ze ontkennend. ‘In die clubs zie je echt goede muzikanten. Vaak zijn ze unsigned. In Nederland zouden ze hoogstwaarschijnlijk wel een platencontract krijgen, maar in New Orleans niet, omdat de lat daar veel hoger ligt. Ze komen daar om een spot te krijgen, ze spelen voor de tips. Daar gaan ze echt voor. Ik begrijp nu ineens als toeristen in onze eigen winkel vragen waar de live muziekstraat is. Dan bedoelen ze dit soort straatjes, vol met muziekclubs met getalenteerde, maar nergens getekende muzikanten.’

In Memphis werd uiteraard ook Graceland met een bezoekje vereerd. Esther wist nooit dat Elvis ook twee privévliegtuigen had. Maar nu wel. ‘Januari is echt de beste tijd om daar op vakantie te zijn. In Nederland vinden wij 16 graden lekker weer. Daar beschouwen ze het als winter. We hoefden daardoor nergens in zo’n lange Efteling-rij te gaan staan. Graceland is echt een bedevaartsoord. Het was een openbaring om te zien hoeveel mensen er nog bezig zijn met Elvis. Als zijn ze wel ten handshakes away van hem, dan nog zien ze zichzelf als verre familie.’

Esther noemt verder de Sun Studio van Elvis producer Sam Phillips, het Stax Museum van het onvergetelijk soullabel als niet te missen plekken om te bezoeken als je daar dan toch bent. ‘In de Sun Studio mocht je zelfs in de microfoon van Elvis praten of zingen. Daar moeten miljoenen microben op zitten, brrrr,’ huivert Esther.

Ze heeft ook intens genoten van de Fame Studio van producer Rick Hall in Muscle Shoals. ‘Ooit lag die studio midden in een weiland, maar tegenwoordig loopt er een drukke weg langs. Al die soulhelden die daar hebben opgenomen [onder anderen Wilson Pickett, Percy Sledge en Joe Tex]! Maar ook The Allman Brothers en de Stones. Daar staat ook de Wurlitzer piano waar Aretha Franklin enkele van haar grootste hits op gespeeld heeft. Ja, Amerikanen houden van legacy.’

Voor iedereen die eenzelfde soort reis overweegt heeft ze nog een gouden tip ter voorbereiding: ‘Iedereen moet echt even de BBC-documentaire over Muscle Shoals gaan zien op Netflix [of YouTube].’

Tekst door: Robbert Tilli