Mint Field

Zichzelf een schouderklopje geven, daar deinzen de meeste bands in hun eigen bio begrijpelijkerwijs niet voor terug. De dames van Mint Field (geboren in Tijuana) praten gelukkig niet met meel in de mond: die stem ís engelachtig. Hun krautrock, noisepop en shoegaze heeft werkelijk bovennatuurlijke trekjes en is doordrenkt van melancholie.

De meeste vocalen op het vrijdag verschenen debuutalbum 'Pasar De Las Luces' zijn woordloos. Zoals je je bij een schilderij met een paar lijnen kan afvragen wat de ene slingerende streep onderscheidt van de andere, is het bij Mint Field de vraag hoe het ene woordloze couplet verschilt van het andere. Toch zal het hartenleed op het ene nummer anders worden 'bezongen' dan op het andere.

Onder de juiste omstandigheden is het mogelijk dat je adem stokt bij het aanschouwen van een lijn in een museum, zo ook bij het beluisteren van het soort muziek dat Mint Field maakt. Worden er wel woorden gezongen, zoals het in aan Joy Division schatplichtige 'Quiero Otoño De Nuevo', zijn ze vaak onverstaanbaar. Laat duidelijk zijn dat de stem een van de vele lijnen vormt in deze rijk gelaagde muziek, met slechts zeer sporadisch een frontale rockexplosie.

Waar het jonge Mexicaanse duo vooral zeer bedreven in is: het gitaargeweld als sluipmoordenaar laten optreden. 'Cambinos Del Pasar' en 'Viceversa', die samen het hart van de plaat vormen, zijn daar misschien wel de beste voorbeelden van.

Het is allemaal zeer indrukwekkend vastgelegd voor het nageslacht, maar elk nummer voelt vooral als een lokkende sirene naar het podium met een muur van versterkers.

Tekst door: Fedde Wiersma