Met DeWolff het bos in op OIABM

Zittend in het lentezonnetje achter Paradiso, wordt direct de belangrijkste vraag op Pablo afgevuurd: wat was er eerder jullie nummer Once In A Blue Moon van jullie nieuwe album of de uitnodiging van het gelijknamige rootsfestival? Hij verslikt zich haast in zijn biertje. Dan antwoordt hij: ‘Dat nummer! Met grote voorsprong. Echt! Onze plaat was al af in augustus vorig jaar, gemasterd zelfs.’ Dezelfde namen is louter toeval. Het heeft de band geen uitnodiging opgeleverd maar het festival wel een ‘eigen volkslied’.

(Verhaal gaat verder onder de audio)

We zitten niet ver van de plek waar het allemaal begonnen is met DeWolff. Hun voorloper Infa was één van de bands op The Young Ones (2008), een verzamelalbum van tienerrockbands in de befaamde Unsigned-serie van wijlen Muziek Centrum Nederland (MCN), en deed een gloedvolle presentatie in de kleine zaal met ‘MC Stacey’(Rookhuizen). Hun naam was direct gemaakt en net zo snel weer veranderd in DeWolff. ‘Jaaaaaa, nu je het zegt, het komt weer helemaal terug,’ zegt hij enthousiast. We zijn nu tien jaar verder. Pablo is nu 25. Hij was toen dus maar 15 jaar oud… ‘Die band was zoooo raar. De ene dag waren we echt goed, zoals toen in Paradiso, en de volgende dag waren we weer zoooo slecht. Elk optreden was een verassing. We waren nog zoooo jong. Dat gebeurde gewoon allemaal. We hadden echt geen idee. Nu heb je heel veel bands met ambities. Daar waren wij helemaal niet mee bezig.’

Je mag zeggen dat er dus wel het een en ander is veranderd in een decennium. DeWolff is nu de strafst rockende band van het land. Die ambities zijn er nu wel. Er is een nieuw album Thrust, op een nieuw internationaal georiënteerd label Mascot, waar ze hun vorige album ROUX-GA-ROUX nog gewoon uitbrachten op hun eigen label Electrosaurus Records. De goede recensies zijn op de releasedag al niet meer te tellen, in binnen- én buitenland. Pablo kan haast niet begrijpen hoe snel alles ineens in hun voordeel verandert. ‘Ik denk steeds: wát vet, ze hebben de plaat echt geluisterd! Ik heb er nooit bij stilgestaan dat mensen écht gaan luisteren en dan een oordeel gaan vellen.’ Hij kan er serieus niet bij. DeWolff wordt niet meer vrijblijvend gerecenseerd, ze worden plots voor vol aangezien. En terecht.

Net als die voorganger is ook Thrust door henzelf geproduceerd in hun eigen Electrosaurus Southern Sound studio in Utrecht dat sinds 2014 hun thuisbasis is. Wat veranderd is dat de nummers meer ‘af’ zijn dan ooit. Het oudere repertoire is meer ‘bijeen gejamd riffheavy’ materiaal. Nu zijn het meer songs. Voor het eerst zijn er echt refreinen hoorbaar. ‘Ja dat is anders,’ beaamt Pablo enthousiast. ‘We hebben qua productie en qua songwriting bijna gezocht naar gimmicks. We vroegen ons af, wat het ding gaat worden waar iedereen het nummer aan gaat herkennen. Classic songs komen niet zomaar in het collectieve geheugen van de mensen terecht. Zulke nummers hebben echt iets speciaals, niet zomaar die drie akkoorden. Er is echt iets mee gebeurd. Daar hebben we nu heel erg naar gezocht. In het verleden gingen we jammen. Dan ontstond er een riff en dat werd dan het nummer. Nu is het veel meer. De riff is er nu ter ondersteuning van de song. We beseften nu dat alle nummers die wij altijd vet vonden zijn goedgemaakt met een goed refrein. Alles is daar goed aan. Daarom hebben ze de tand des tijds ook doorstaan. We merken dat we nu weer een stap hebben gezet. Je ziet het ook terug in al die reviews.’

Wat is er nu eigenlijk allemaal waar van al die verhalen over DeWolff dat ze úitsluitend op vintage apparatuur werken en analoog opnemen? Pablo: ‘Er zijn heel veel bands die bijvoorbeeld keken naar wat Black Sabbath gedaan zou hebben in een bepaalde situatie. Dan krijg je retro. Dat willen wij niet. Iets namaken kan best leuk zijn hoor, maar voor je het weet, word je een pastiche.’ Die kant willen ze niet op.

Als het op handen zijnde faillissement van Gibson gitaren ter sprake komt, en als voor een van de mogelijke redenen daarvoor de bloeiende handel in vintage exemplaren wordt geopperd, zegt Pablo heel beslist: ‘Nee hoor, ik koop liever een nieuwe gitaar. Vintage is veel te duur. Dat is een heel andere markt. Gibson moet heel veel producten die niks met gitaren te maken hebben gewoon afstoten. Dan blijft het merk gewoon bestaan’ Hij doelt op de acquisitie door Gibson van de Philips audioafdeling, die de gitaarbouwer louter verliezen heeft opgeleverd.

Schoenmaker blijf bij je leest en maak verdorie gitaren, die er uitzien als gitaren, spul dat je erfenis eer aandoet. Pablo misnoegd: ‘Als mensen een Gibson willen dan gaan ze voor die traditie, die iconische gitaren de Les Paul, de SG de Flying V. Maar Gibson brengt ze dan opnieuw uit in het blauw met metallic kleur knoppen en nog zelfstemmend ook! Niemand wil dat! Waarom zien ze dat niet? Als je een Les Paul wilt, dan wil je er een zoals die vroeger werd gemaakt. Ik wil een nieuwe versie van die gitaar. Ik kom niet uit de sixties of seventies, dus met vintage heb ik niks. Ik ben langs een andere kant bij mijn muziek gekomen, ook niet via mijn ouders. Maar ik weet wel wat ik wil hebben: een nieuwe ouderwetse gitaar.’

Laten we na dit terzijde ter illustratie van de veel modernere aanpak door DeWolff dan velen schijnbaar vermoeden, het album Thrust er eens bij pakken. Die openingstrack en single Big Talk, wat horen we daar nou voor een moderniteit in de intro? Is dat een door de mangel gehaalde gitaar? Of is het een synthesizer? Pablo schuift wat heen en weer op zijn bankje in de zon. Hij wil het goed uitleggen wat daar precies gebeurt. ‘Ik had mijn gitaar in een Moog [synthesizer] geplugd, maar er kwam geen geluid uit. Ik wilde weten wat er aan de hand was en begon lukraak aan knopjes te draaien, totdat iemand de toetsen op het toetsenbord indrukte. Toen kwam er dat geluid dat je nu op de plaat hoort. We dachten die riff later nog wat interessanter te maken, maar hij is zo gebleven, omdat hij uiteindelijk toch heel goed bleek te zijn. Mensen verwachten het misschien niet zo van ons. We denken helemaal niet dat de sixties en seventies onze lijntjes zijn waarbinnen we gaan kleuren. Okay, ik speel dan wel gitaar [broer] Luka drums en Robin [Piso] Hammond. Dat zijn klassieke instrumenten, maar we zijn er altijd mee bezig hoe we het anders, vetter, specialer kunnen maken. Elk moment van elk nummer moest boeien.’ Missie geslaagd!

(Verhaal gaat verder onder de video)

Er gebeurt inderdaad constant iets. In datzelfde nummer Big Talk hoor je ook gefilterde vocals. Zangeffecten stonden bij voorbaat ook op het ‘to do’-lijstje van DeWolff. ‘We hoorden live opnames van Little Feat en Leon Russell, waarbij het leek alsof het via de PA was opgenomen. Daar moesten we ook iets mee, vonden we. We hebben de zang gewoon op tape opgenomen en die héél hard afgespeeld over de monitors in de studio. De microfoons hebben we in een soort live mike set-up bij de drums en de gitaarversterker gezet, maar niet direct bij die monitors waar de zang op afgespeeld werd. En dat hebben we weer opgenomen. Zo krijg je dat hele rare ruimtelijke effect, maar toch niet zo als bij Little Feat.’

Dat Big Talk, waar gaat dat eigenlijk over? ‘Het is een beetje gericht aan de Wilders-stemmers. Daar begint het mee en op een gegeven moment ook aan hemzelf,’ verklaart hij. ‘Er zijn zoveel mensen die heel erg veel zelfmedelijden hebben en in hun eigen probleem blijven zitten. Anderen geven ze daar dan de schuld van. Ze hebben liever dat mensen, die hier komen omdat ze gevlucht zijn voor een oorlog, sterven dan dat ze een paar van hun belastingcenten krijgen die ze toch moeten betalen. Ik heb ooit geprobeerd te fitnessen. Ik ben gestopt. Maar bij een van die drie lessen zat ik in de kleedkamer. Het was in de verkiezingstijd en ik hoorde twee jongens praten over hoe erg ze Wilders vonden. Er zat daar ook een Wildersstemmer, een grote kale gespierde dude, een echte Utrechter. “Niks over Wilders hè?’ zei die. Het was echt heel dreigend. Hij zei – heel typerend – dat z’n zus al zes jaar vergeefs op een huis wachtte. Dat ging dan natuurlijk “naar zo’n buitenlander”, zoals hij het omschreef. Dan kan ik alleen maar denken: wie wacht er nou zes jaar op een huis? Dan ga je toch elke dag zoeken en bellen? Dat heb ik zelf ook gedaan.’ En met succes. Geen passiviteit, maar actie. ‘Ja, maar ik dwaal een beetje af, geloof ik.’

Er is ook een protestsong tegen de ‘baas van Wilders’, Trump. ‘Dat is Deceit & Woo. Het lijkt net alsof we een politieke plaat hebben gemaakt. Dat is niet zo. Het zal de leeftijd zijn,’ zegt hij met zelfkennis. ‘Toen we debuteerden schreven we waar onze voorbeelden ook over schreven. Geen idee waar Pink Floyd het over had, maar dat gingen wij toen kopiëren. Maar dit nummer is ontstaan na de verkiezingsnacht van Trump. Ik ging naar bed in de veronderstelling dat Hillary Clinton ging winnen. Toen ik wakker werd was het ineens compleet anders. Bij de repetitie die dag om 10 uur ’s ochtends was dat het enige waar we het over konden hebben. Als je dan een nummer gaat schrijven met de tekst “I Woke up this morning, and my babe was gone”, dan zou dat super raar zijn geweest. Het kon alleen maar over Trump gaan. Nog diezelfde avond hebben we dat nummer uitgebracht op YouTube. Later hebben we het voor de plaat nog een keer opnieuw opgenomen. Maar die eerste op twee kanalen op de computer opgenomen demo, waar we niks meer aan konden mixen en die we vet vonden klinken, moesten we meteen posten.’

(Verhaal gaat verder onder de video)

En dan is er ook nog een nummer dat geheel op hemzelf slaat, op de misère van de rocker op tour alleen in zijn hotelkamer in Madrid, die al zijn dierbaren van thuis mist. Dat is het slotnummer Outta Step & Ill At Ease, dat is opgenomen met medewerking van The Grand East, Jett Rebel en Mitch Rivers. ‘Dat is wel mijn meest persoonlijke nummer op de plaat,’ constateert hij, terwijl hij tuurt naar de rondvaartboten die achter Paradiso varen. Hij wijst er eentje aan die zelfs Paradiso heet. ‘Ik ben een heel emotioneel persoon. Als ik een gitaar pak, als er echt iets heftigs is, dan komt er meestal niks uit. Wel in woorden, maar niet in muziek. Dit was de eerste keer dat dat wel lukte. Ik voelde me echt heel naar. Het was een heel lange tour. Mijn vrouw en de vriendin van Robin zijn tussendoor nog even geweest. Dat werd een fijne korte vakantie van drie dagen. Maar toen ze weer weg waren, voelde ik me zo eenzaam.’

Zulke lange tours zullen er waarschijnlijk alleen nog maar meer komen, zeker nu ze zitten op het zeer internationaal georiënteerde Mascot label, ook bekend van De Staat. ‘Onze focus ligt nu ook echt op het buitenland,’ verklaart Pablo. ‘We blijven echt wel in Nederland spelen, een clubtourtje in mei en een in het najaar. Dat loopt wel. Daar zijn we ook super dankbaar voor. Onze focus ligt eigenlijk altijd op de wereld. Het is echt leuk om te zien dat alles nu op ons af komt. Interviews en reviews worden nu geregeld voor ons. Daar hoeven we nu niets meer voor te doen. Dat is helemaal nieuw voor ons. Vroeger maakten we een plaat alleen om te toeren. Nu worden we ineens ook besproken door classic rock magazines. Dat is ver boven wat we ons ooit voorgesteld hadden wat mogelijk was. Dat voelt goed.’

Pablo heeft voor het eerst echt het gevoel dat er alles wordt uitgehaald wat er in DeWolff zit. Internationaal lopen er ineens allerlei lijntjes. Als je al vanaf je vijftiende aan een stuk door aan het spelen bent, dan kan het ook haast niet anders dat de band beter wordt en dat dat overal begint op te vallen. Hun haast spreekwoordelijke 10.000 uren hebben ze onderhand wel dubbel en dwars gemaakt. ‘Dat is zo, maar dat we weken lang internationale interviews hebben, geeft de verandering wel aan.’

(Verhaal gaat verder onder de video)

DeWolff zit in die exclusieve categorie van Nederlandse bands die Paradiso weet uit te verkopen. Bij hun albumpresentatie is het net als bij hun laatste concert uitverkocht. Dat is niet zo vanzelfsprekend hoor. Grote voorbeelden in het bluesrock genre als The Black Crowes trokken altijd een volle bak. Maar Rich Robinson’s kwam ternauwernood tot de helft toen hij verleden jaar juli zijn nieuwe band The Magpie Salute kwam presenteren in Paradiso. Hij moet het weer helemaal van onderop opbouwen. DeWolff verricht met een vol Paradiso dus een hele prestatie, waar we niet te licht over moeten denken. ‘Zo heb ik het nog nooit bekeken,’ bekent Pablo enigszins verwonderd. En dan maken ze nog muziek tegen de stroom in ook, want een jonge band die deze muziek speelt is ook niet al te zeer voor de hand liggend. ‘Het is zo mooi dat weer zoveel verschillende mensen mee aanspreken, jong en oud. We hebben echt een heel gemengd publiek. Ze zijn van alle leeftijden. Dat zie je niet vaak. Bij popsterren zie je ouders die met hun kinderen meekomen, maar bij ons komt iedereen uit eigen beweging naar onze concerten.’

De grote, niet zo boze wolf zal een publiekstrekker van formaat zijn op de eerste editie van het Once In A Blue Moon-festival (OIABM) op 25 augustus. Als DeWolff komt rocken in zijn natuurlijke bosrijke biotoop, namelijk in het Amsterdamse Bos, zal dat zijn met hun vrienden van The Dawn Brothers. Deze door Pablo geproduceerde band staat eveneens op de bill, net als bij de albumpresentatie op 4 mei in Paradiso. Hij is met The Dawn Brothers al begonnen aan hun tweede album. ‘Het wordt heel goed,’ vertrouwt hij Sugar Mountain toe. De release is waarschijnlijk pas volgend jaar. Stilzitten is er niet bij voor Pablo, want hij kondigt voor het najaar ook nog een Americana soloalbum aan van hemzelf, dat komt met een fotoboek van zijn vrouw die fotografe is. The Dawn Brothers spelen mee op die plaat.

Zowel DeWolff als Dawn Brothers zijn elk al goed voor zo’n zeven optredens in Paradiso in totaal. Adel verplicht dus voor de shows op OIABM. Pablo weet dat. Ten afscheid belooft hij een topshow. Terwijl hij wegloopt, vaart de Paradiso-rondvaartboot weer voorbij, maar nu de andere kant op. Lachend kijkt hij hem na.

Tekst door: Robbert Tilli

Koop hier je kaarten voor het Once In a Blue Moon-festival op 25 augustus.