De kamer ruikt naar tapijt, koffie en een beetje tape. Aan de muur hangt een vergeelde filmposter dat wellicht Chungking Express had kunnen zien. Of misschien is het wel iets wat ooit per ongeluk op een VHS-tape belandde. “We zijn de band van een film die nooit gemaakt is,” zegt frontman Lau Hochman halverwege het gesprek, glimlachend, alsof hij zich er zelf een beetje over verbaast. Hun nieuwe album 'Brown' klinkt als de soundtrack van een verloren jaren ’80-film. Een verhaal over een naamloze zakenman die zijn kantoorleven ontvlucht voor één nacht vol neon, rook en romantiek. Een film die niemand ooit draaide, maar waar de band wel muziek voor schreef. “Het idee is dat wij de band zijn die de soundtrack heeft gemaakt,” vertelt hij. “Maar de film bestaat niet. En dat is juist het leuke eraan.”
Een soundtrack opnemen die nergens over gaat
Het begon met een geïmproviseerde studio op de Singel, in een oud Amsterdams grachtenpand. “Mijn kamer had geen uitzicht,” herinnert de Argentijnse songwriter zich. “Maar het was aan het water, en er hing iets... tijdloos. Daar namen we onze eerste EP op. Gewoon met z’n tweeën, in een ruimte die letterlijk geschiedenis in zich droeg." Tijdens zijn studie Klassieke Compositie aan het Conservatorium van Amsterdam ontmoette hij Siebren: de gitarist en enige Nederlandse bandlid, uit Friesland. “Als COVID niet was gebeurd,” zegt hij, “had ik misschien gewoon klassieke muziek blijven schrijven. Maar die periode dwong me om iets nieuws te proberen. Dat is hoe Melqui begon.” Wat begon als een laptopproject groeide langzaam uit tot een vaste liveband. De muziek schoof van akoestische folk naar iets experimentelers tot een mengvorm van pop, rock en melancholische humor.
‘Brown’ werd live opgenomen in de bergen van Catalonië, samen met producer Tim Schakel (bekend van o.a. Leah Rye en John Mood). “Het was goedkoper om daarheen te vliegen dan om een studio in Nederland te huren,” legt Hochman uit. “Dus vlogen we Tim in, met zijn vriendin. Zij deed onze styling, kookte voor ons en hij nam de plaat op. Het voelde als een kleine filmproductie.” Daarnaast is dit de eerste keer dat de zanger niet over zichzelf schreef. “Ik wilde afstand nemen van het idee dat alles persoonlijk moet zijn. Dus schreef ik vanuit iemand anders: een fictieve zakenman die leeft om te werken en op vrijdagavond zijn saaie leven ontvlucht. Het album volgt hem door die nacht, maar wij zijn alleen de band die de soundtrack heeft gemaakt.”
Melqui
Keep On Breaking Hearts
Wie de visuals van ‘Brown’ ziet, herkent het meteen: de glans van een oud scherm, het roodgele licht van een frituurwand, en pakken die net te groot zijn. “We wilden dat het voelde als het werk van regisseur Wong Kar-wai, maar dan in Amsterdam,” zegt Lau. “Alles een beetje vergeeld, een beetje glam, een beetje dom. De jaren tachtig door de lens van de vroege 2000s. Omdat dat is hoe wij zijn opgegroeid.” Neem de fotoshoot bij de FEBO op de Wallen als voorbeeld. “Mensen vroegen of ze met ons op de foto mochten. Dat absurdisme van het alledaagse, dat is waar het ons om gaat.” Zo bestaat de plaat ook uit twee kanten: een ‘rode’ en een ‘groene’. Samen vormen ze Brown. “We vonden bruin eigenlijk een lelijke kleur,” lacht hij. “Niet sexy, niet cool. Maar dat was juist het punt. Bruin is wat er gebeurt als je alles mengt." Zowel het ongedefinieerde als het imperfecte dus. “Ik vind dat muziek tegenwoordig te serieus is,” zegt hij. “Wij wilden gewoon plezier maken. Er staat een nummer op dat 'My Wife Quit Vaping' heet, dat we gewoon op een iPhone hebben opgenomen. Als je zoveel tijd in iets stopt, moet je ook kunnen lachen om jezelf.”
Tussen gevoel en grap
Tijdens een concert van Robbie Williams hoorde Lau iets wat sindsdien als motto is blijven hangen: My cringe is my crown. “Hij stond daar, midden in de Arena, en liet de hele zaal dat meeschreeuwen,” vertelt hij. “Ik dacht: ja, dat is het. We zijn zo bang om cringe te zijn, maar dat is juist onze vrijheid. Dat is precies wat ik wil overbrengen: zelfrelativering als esthetiek.” En die balans tussen ernst en ironie, tussen gevoel en grap, loopt door alles heen. Zelfs in de manier waarop ze spelen: geen clicktracks, geen vaste schema’s. “We komen allemaal uit de jazzhoek,” zegt hij. “We willen dat het ademt. Daarom konden we dit album ook gewoon live opnemen. Het is namelijk letterlijk wat we op het podium doen.”
“Het is meer escapisme dan reflectie”
Het album voelt aan als een commentaar op de tijdgeest: een reactie op overprikkeling, polarisatie en de drang naar betekenis. “Ik denk dat we allemaal een beetje moe zijn van introspectie. Ik kan geen droevige songs meer schrijven. Ik luister ook niet meer naar Nick Drake of Elliott Smith. Ik luister naar clubmuziek, rock-’n-roll. Ik heb die ontsnapping nodig. Misschien is dat ook wat deze plaat is: een manier om te verdwijnen.” Met zoveel ellende in de wereld verschuift dus het gehele perspectief. “Niemand wil nog mijn liefdesverdriet horen. Ik wil iets maken dat luchtig is, dat plezier brengt. Voor mij en mijn vrienden. Iets waar je even in kunt verdwijnen.”
Op donderdag 13 november staat de liveband in Doka, en ook die keuze is geen toeval. “Doka ligt onder een hotel, in een kantoorgebied. Dat past bij het verhaal van de zakenman uit het album. Het voelt als de plek waar hij zou rondhangen: donker, intiem, een beetje decadent. Alsof de film daar verdergaat.” De show zal volgens Melqui aanvoelen als een livescène uit hun eigen film. “Omdat de plaat live is opgenomen, hoeven we niets te reconstrueren. Het is gewoon wat het is. Geen poespas. Alleen wij, onze instrumenten, en dat universum van Mr. Brown.”
Tekst: Senna van Ruiten
