Kom huil eindelijk weer eens mee met de country-Daniel Romano

Ik zeg het meteen maar: Content To Point The Way is geen Come Cry With Me. Het mist de humor van die plaat. Zowel uiterlijk als innerlijk (Chicken Bill!). Maar een doekje voor het bloeden is het wel degelijk. Met die humor is direct ook de reden genoemd waarom het waarschijnlijk zo lang geduurd heeft eer Romano weer eens op de countrytoer is gegaan. Het leverde domweg te veel muzikale misverstanden op.

Veel mensen met geen greintje countrygevoel in hun lijf vielen massaal voor Romano in 2013, die toen al een paar jaar actief was, vooral vanwege de hoesfoto die hem toonde als een ‘totaal over the top cowboy’ in vol ornaat, rhinestone pak en Stetson. Én druipsnor! Dat vond men ‘wel leuk’, maar country is natuurlijk helemaal geen grap. Een niet onaardige artiest als de zelfbenoemde ‘Cosmic Cowboy’ Garrett T. Capps drijft een beetje mee op die golf van uiterlijk vertoon, maar mist toch de inhoud van Romano.

Toen Daniel Romano op 6 september 2014 dan eindelijk in de grote zaal van Paradiso stond waren de verwachtingen (te) hoog gespannen. Hij kwam hij in spijkerpak met honkbalpet op. Daar ging het al mis met het verwachtingenmanagement van de meeste bezoekers die hij dan ook direct ‘kwijt’ was. Je merkte meteen dat de culturele variant van ramptoerisme niet aan deze artiest besteed was. Wie voor camp en die druipsnor gekomen was, droop teleurgesteld af. Misten ze wel mooi die Ramones-song in de toegift.

Vanaf dat moment, je kon er de klok op gelijk zetten, deed-ie elke keer precies wat zijn publiek op zijn allertrouwste volgers na niet verwachtte. Hij vond een andere nasale snerpende stem en kroop in de huid van Dylan. Die muziek noemde hij Mosey. Er kwam ook een album met die titel (2016). Het is te veel om ze hier allemaal te gaan opnoemen. Er is geen artiest te vinden waar hier bij Sugar Mountain vaker een blog over verschenen is. Dat had te maken met zijn vele shows natuurlijk. Tegenwoordig vinden die dankzij zijn verwijdering van een bepaald deel van zijn publiek in onze kleinere behuizing in Noord plaats.

Bij zijn label New West Records moeten ze gek van hem zijn geworden. Onze Daniel bleef maar platen uitbrengen, de ene nog mooier dan de andere, maar haast niet te marketen en te promoten vermoedelijk. Elke keer weer zo anders. Bovendien: een man met zó’n grote output. Hoe ga je daar nog iets aan terugverdienen? Hij kostte waarschijnlijk meer dan hij opbracht. Zijn laatste album op New West droeg al de wat omineuze titel Finally Free. Was het een hint naar de artistieke vrijheid die hij nu nog meer geniet met een album per maand op Bandcamp, waar je meteen ‘aan de deur moet afrekenen’?

Daniel heeft de stap gezet die eerder al door Prince is genomen. His Royal Badness ging linea recta in tegen de marketingwetten van major Warner Music en vocht zich onder zijn contract uit. Onder naam TAFKAP – The Artist Formerly Known As Prince – en een bijbehorend symbool nam hij zelf het heft in handen en poepte hij er de ene na de andere plaat uit. En laten we wel wezen: op een gegeven moment werd de spoeling steeds dunner. Niet elke nieuwe noot was het aanhoren waard. De naam Prince keerde weer terug op de verpakking, de dichtheid aan releases nam weer af en de kwaliteit nam weer toe.

Zover is het nog lang niet met Daniel Romano. De titel van zijn eerste album dit jaar zegt het al: OKAY WOW! Dit is hét live-album van dit decennium, dat weet ik nu al. Zo goed waren live-albums alleen in de jaren zeventig. Dit is als Romano’s recente concerten (in Paradiso Noord): zijn laatste albums op New West in ‘powerpop fashion’ gespeeld. Great dresser ook, strak in het pak. Niveau Elvis Costello & The Attractions ten tijde van This Year’s Model (1978). Geen woord van gelogen. Album nummer twee is ook nog maar net uit, Visions of the Higher Dream. Die is zeer Beatlesque, prachtig gearrangeerd dus.

Nauwelijks daarvan bekomen komt daar het minialbum Super Pollen met meer powerpop daar nog bij. Uithijgend en voldaan krijgen we nu Content To Point The Way, het langverwachte, nooit meer gekomen, uit het hoofd gezette, maar nu alsnog verschenen pure countryalbum en als zodanig de opvolger van Come Cry With Me. Het geduld van de mensen die hem nooit hebben laten vallen wordt ruim beloond.

Bij New West moeten ze nu radeloos zijn van razernij. Nu hij daar weg is, komt wél ineens dat countryalbum wat iedereen wilde. De pestkop! Als hij meer countryplaten had gemaakt was hij nu the hottest ticket in town geweest. Maar als de artiest dat zelf niet wil, blijf je nergens als label.

De plaat val grofweg in twee soorten nummers uiteen: smartlappen en snellere nummers. De eerste categorie is in de meerderheid. If Words Can’t Express It, Bits And Pieces en Diamonds And Dogs zijn niet te versmaden meezingers voor onder de douche, bij de afwas of tijdens een XL autorit. Twee nummers dacht ik al te kennen van zijn liveshows, de twee snellere tracks, waarbij je het gaspedaal onverantwoord hard wilt intrappen: They haven’t Found A Word For That Yet en Little Shirley Melrose.

Ambassadeur Runa Stam maakte me opmerkzaam dat Daniel het nummer You’d Think, I’d Think al eens speelde voor Paradiso Sessions, op een zonnige dag achter ons hoofdgebouw toegejuicht vanaf rondvaartboten. I'm So Lost Without You is ook een oudje, aldus Runa. Echt nieuw in de zin van ‘anders’ is een instrumental op het level van Bill Kirchens Hot Rod Lincoln. A Pig Is A Pig Jig heet deze wervelwind.

Op internet lees ik dat deze plaat ‘vorige week’ pas is opgenomen. Dat is wel heel moeilijk te geloven, want de mix is zonder meer perfect te noemen. Hij klinkt als de spreekwoordelijke klok. Maar wie ben ik om dat te veronderstellen? Voor iemand met zo’n hoge productie kan kennelijk alles. En de nummers waren er al een tijdje en zijn band is bijzonder goed ingespeeld. Tja, zou allemaal best kunnen dus.

Het nieuwe album is als een bom ontploft bij de harde kern van onze ambassadeurs. De appjes vliegen me om de oren. Iedereen is er blij mee. Maar iedereen onderkent ook het Prince-gevaar van te veel willen uitbrengen. Of dichterbij huis voor Americana-volgers, niemand zit te wachten op zo’n eindeloze stroom aan releases van wisselende kwaliteit zoals Ryan Adams op een gegeven moment op ons begon los te laten. En net toen er weer een echt goeie aankwam, hield #Me Too de release tegen.

Je kunt zeggen wat je wilt van labels, maar die zelfbeheersing wat betreft hun releasedrang kunnen ze hun artiesten soms toch wel opleggen. Noem het bescherming tegen hun aandrang om elke creatieve scheet te willen loslaten. Van andere minder productieve artiesten als Sturgill Simpson wordt de artistieke wispelturigheid wel geaccepteerd, maar dan kunnen er platen komen zoals diens laatste (die ‘ZZ Top-plaat’) die evengoed ‘onverkoopbaar’ blijken, hoe goed die eigenlijk ook was. Maar ‘te anders’.

Artistieke vrijheid? Altijd! Finally Free zeg maar. OKAY WOW! zeg ik. Maar er zijn grenzen. Niemand die hem tot de orde roept, zelfs zijn eigen vriendin niet, zoals we zagen in 2015 bij een instore in Concerto toen hij niet één bekend nummer speelde voor zijn toegestroomde fans. Waar gaat dat toe leiden?

Tot dusverre zit de Canadese rebel nog niet aan zijn plafond. Alhoewel… Gisteren gooide hij er nog een dichtbundel (At Last There’s No End) uit… Maar wat zullen we morgen of uiterlijk volgende week krijgen? Voorlopig zitten we op rozen met Content To Point The Way.  Te vrezen valt, dat als hij weer komt, dat-ie er geen enkel nummer van gaat spelen. Zo voorspelbaar onvoorspelbaar is hij dan ook wel weer.

Tekst door: Robbert Tilli