Judy Blank kleedt haar songs uit voor ‘Morning Tapes’ op cassettebandje

Gezellig hoor, de innemende Lewis zit aan bij het interview in het goedgevulde Utrechtse café Het Gegeven Paard. Hij doet af en toe ook een duit in het zakje. Het gesprek begint daarom in het Engels en schakelt over naar Nederlands op het moment dat hij het zelf een ‘beetje raar’ begint te vinden. Judy maakt het allemaal geen bal uit. Ze vindt het best dat hij erbij zit, maar hij gaat toch liever even wat ‘kantoorwerk’ doen op zijn smartphone een paar tafeltjes verderop. Je ziet het zo: die twee zijn ideale tourpartners met respect voor elkaars muziek. Die avond zullen ze samen nog gaan optreden boven in TivoliVredenburg.

Dat ze überhaupt samen een Europees toertje doen is al bijzonder. Hoe is dat nou gekomen? Want die Lewis is er niet zomaar eentje. La Judy is een meesterlijke netwerkster en een tof wijf, laten we eerlijk wezen. Dan komen de dingen ook naar je toe. Zelf zou ze het zo nooit zeggen, dus zeg ik het maar. Haar denkbeeldige adresboekje met daarin de ‘Who’s who in Americana? is werkelijk vuistdik.

‘Ik ken inderdaad heel veel mensen,’ erkent ze direct. ‘Ik ben de grootste Wood Brothers fan op de hele wereld. Hoe ik het voor elkaar heb gekregen weet ik ook niet, maar ik mocht een keer openen voor hen. Oliver [Wood] nodigde me uit om een keer langs te komen als ik in Nashville zou zijn. Dat heb ik dus gedaan. We spraken af en gingen koffie drinken. Zo werden we vrienden. Ik ontmoette ook zijn vrouw Rebecca. Op haar verjaardagsfeestje werd ik voorgesteld aan Sam. En nu toeren we samen.’ Ja, zo kan het gaan als je je bek durft open te trekken. Je kunt gerust zeggen dat ze deel uitmaakt van een grote rootsfamilie.

‘s Avonds bij haar show in Club 9, zo ongeveer tien roltrappen hoger, vertelt ze dat verhaal nogmaals aan haar publiek dat zich compleet aan haar overgeeft. Die Judy is niet verlegen. Godzijdank niet. Die durft haar nek uit te steken. Die pakt wat ze pakken kan, niet uit hebzucht maar op basis van haar ‘mensenmens’ zijn en haar bovengemiddelde muzikale talent. Daarbij klinkt haar Engels ook Engels. Sam Lewis heeft dan al gezegd dat-ie jaloers is op haar songs en dat ze al zo goed is op zo’n jonge leeftijd (25). Hij beschouwt haar als een licht. ‘Dat schijnt en trekt mensen aan. En ze is ‘fucking talented.’ Spot on, goed gesproken, Sam!

Het gesprek vindt plaats op 3 maart, de derde van de derde maand. Drie is het magische getal. Dat is bekend. Landkaarten werden vroeger gemaakt aan de hand van talloze bij elkaar opgetelde driehoeken waarvoor bij de berekeningen de stelling van Pythagoras werd gebruikt. Mogen we dat magische getal nu ook plakken op het laatste deel van de Morning-trilogie: Morning Tapes?

Ze begint te lachen. ‘Het zijn nummers van die twee eerdere platen, maar dan opgenomen in mijn slaapkamer. Ik wilde al een tijdje iets doen op een ouderwets cassettebandje. Ik heb nog een oude Sony walkman uit 1981. Het leek mij leuk om na 12” én 10”vinyl nou eens iets op cassette te gaan uitbrengen.

‘Ik wilde kale, totaal gestripte versies van mijn nummers daarop hebben. Ik ben gek op solo op te treden, niks ten nadele van bandshows hoor. Het leek me cool ze op te nemen op mijn slaapkamer, omdat ik ze daar ook heb geschreven. Zo hebben de mensen ze nog nooit gehoord. Misschien hebben ze niet altijd zin in Mary Jane met een volle band. Het is ook weleens leuk om dat te horen in zijn naakte vorm.’

Dat ze die plaat ging maken met ‘Tascam-superheld’ Pablo van de Poel was nooit het vooropgezette plan (DeWolffs nieuwe album Tascam Tapesis hier op deze pagina uitgebreid gememoreerd). Maar laat diens vrouw Nikki alias fotografe Satellite June nou net de beste vriendin van Judy zijn. Dus valt het goed te begrijpen dat hij zijn diensten aanbood om even te komen buurten met zijn Tascam-cassetterecorder onder de arm. Zogezegd zo gedaan, maar het was minder eenvoudig dan ze dachten.

‘Ik woon in een oud herenhuis. Aan de achterkant is een parkeerplaats, waar het altijd stil is. Een soort verstopt plekje midden in de stad,’ memoreert ze. ‘Dus daar kun je altijd opnemen in tegenstelling tot de voorkant van het huis, de straatkant. Laten nou net op die dag klussers daar bezig zijn om nieuwe patronen te slijpen in de stenen. Dat je daar geld aan wilt uitgeven, maar goed. Het was een hels kabaal.‘Toen ben ik, omdat ik geen balkon heb, op het dak van de veranda van de buren gaan staan. Ik vroeg die bouwvakkers hoe lang ze nog bezig zouden zijn? Ze riepen terug dat ze van half een tot half twee pauze zouden hebben. Dat uurtje hebben we gebruikt om die nummers op te nemen. Alles in één take!’

Die Pablo gaat dat verzoek vast nog heel vaak krijgen vanaf nu - ‘Who you gonna call? Tascam-buster!’ - want het resultaat is zeer geslaagd zegt Judy. ‘Maar vijf van die nummers komen op Spotify. De mensen die de cassette kopen, krijgen wat extra’s.’ Om welke nummers gaat het precies? ‘Tangled Up In You, Pretty Far, Mary Jane, Who've You Been Loving Lately?, 1995…,’ somt ze op uit haar hoofd.

‘En nog een die ik even niet meer weet. Op Record Store Day [op 18 april] komt 1995 ook uit op 7”, met aan de ene kant die hele stripped down-versie en op de andere kant een versie met het Metropole Orkest. Zo klein als-ie kan en zo groot als-ie kan! Ik heb ook een liedje van Bob Dylan opgenomen, I Ain’t Me Babe. Ik doe momenteel een hele Dylan theatertour met Dylan songs samen met Yorick van Norden. En ook staat er een nummer op van Aaron Lee Tasjan, Little Movies.’ Ze begint het meteen te zingen.

De producer van mijn volgende “echte” [studio]album is Patrick Damphier, die ook de akoestische versie van Aaron Lee Tasjans album Kharma For Cheap heeft gedaan: Karma For Cheap: Reincarnated. Ik hoop zo erg een keer iets samen te mogen doen met Aaron. Ik heb ook al een keer gespeeld met zijn drummer Dylan Sevey, die ook bij Ron Gallo in de band zit. Die had ik ooit eens op Best Kept Secret ontmoet.

‘Ik zat met hem een keer koffie te drinken in Nashville, toen ik een verzoek kreeg om in een of andere radioshow te komen optreden. Hij wilde meteen meedoen en nam de bassist met wie hij bij Aaron speelt ook mee.’ Ineens speelde zij in die uitzending met de band van haar idool die zelf op een solotournee was. Nu komt een samenwerking met de man zelf wel heel dichtbij… Kan eigenlijk niet meer uitblijven.

Met die Damphier is trouwens de co-writer genoemd van Judy’s song Oh Honey. Die volgende plaat gaat weer heel anders worden. Damphier is een heuse multi-instrumentalist die alles zelf inspeelt. ‘Hij werkt in laagjes. Dat heb ik nog nooit gedaan. Bij mij zijn het altijd livebandproducties geweest.’ Ze kan nu al verklappen dat dat album meer indiefolk gaat zijn, maar absoluut nog niet wanneer dat gaat uitkomen.

‘Mijn grote doel is uiteindelijk om tijdloze muziek te maken, in de basis goed liedjes, en die aan de man te krijgen bij jonge mensen die dat minder gewend zijn.’ Ga het maar eens doen. Bij Sugar Mountain weten we dat ze hiermee de lat heel hoog legt. Hij moet nog hoger zelfs: ‘Het is mijn streven dat elke volgende plaat mijn oude werk overstijgt,’ besluit ze.

Kom dat allemaal maar eens checken in de kleine zaal op 10 april als ze aantreedt in een triobezetting met Stefan Wolfs (gitaar, pedal) en Paul Bond (toetsen). Haar Utrechtse publiek maant ze bij haar optreden later op de avond tot snel handelen want de ticketverkoop gaat overal best hard. ‘Alleen de verkoop in Gouda kan beter, dus als jullie daar iets op kunnen verzinnen, dan heel graag.’

Tekst door: Robbert Tilli

Koop hier je kaarten voor Judy Blank in de kleine zaal op 10 april.