John Moreland heeft de songs en de overtuigingskracht

Het kan natuurlijk altijd, dat er vlak voor het festival alsnog een nieuw album gedropt wordt. Het zal niet de eerste keer zijn, en ook zeker niet de laatste. Voor de Tyler Childers-adepten hebben we hier op deze plek onlangs nog de puzzel opgelost die leidde na een vervroegde luisterbeurt van zijn aankomende album Country Squire. Zo’n reconstructie bij voorbaat zit er helaas deze keer niet in, al blijven we zoeken. We moeten het voorlopig doen met Big Bad Love van John Moreland, zijn vierde soloalbum uit 2017, dat nog het dichtst een bandalbum benaderde. Bij zijn twee Paradisoshows – een in mei en een in augustus 2017 – speelde hij veel nummers van dat album, dat toen net uit was. Velen kenden de man van zijn geslaagde voorprogramma van Jason Isbell in januari 2016. Sindsdien telt Moreland eigenlijk echt mee.

Nou is iemand met zijn postuur natuurlijk nauwelijks over het hoofd te zien. Maar datzelfde geldt voor zijn repertoire. Op Big Bad Love nestelt hij zich in het weidse Amerikaanse muzieklandschap waar Springsteen, John Mellencamp, Steve Forbert, Steve Earle en The White Buffalo zich ook graag vertonen. Destijds waren we er erg verbaasd over dat die plaat uitkwam bij het Britse indielabel 4AD, zo ongeveer de laatste plek waar je zulke muziek zou verwachten. Het staat bekend om zijn new wave-verleden en zijn typische indie artiestenstal.

We gokten erop dat Tchad Blake (o.a. Elvis Costello, Tom Waits en American Music Club) die de plaat zijn gortdroge mix meegaf, Moreland daar weleens naar binnen kon hebben gebracht. Blake staat voor muzikaal avontuur, precies wat 4AD representeert. Vergeet in dit verband ook niet het punkverleden van Moreland met bands als Black Gold Band en de Dust Bowl Souls. Dat kan ook een rol hebben gespeeld bij deze op het eerste gehoor en gezicht bizarre match tussen label en artiest. De combinatie heeft hem overigens geen windeieren gelegd, want zijn populariteit is flink groeiende. Het einde is nog niet in zicht.

Dat Big Bad Love zijn vierde soloplaat het meest van allen een bandplaat is geworden, doet niet af aan de mogelijkheid die songs live solo uit te voeren. Dat hebben we eerder mogen meemaken. Ook in zijn eentje weet hij de aandacht van zijn publiek vast te houden. Als je songs hebt zoals albumopener Sallisaw Blue of Slow Down Easy en It Don’t Suit Me dan blijft de spanningsboog bij het publiek vanzelf op zijn strakst staan. Weinig gemerkt van de klassieke erdoorheen-kletsers gemerkt bij die voorgaande Paradisoshows. En vaste steun en toeverlaat multi-instrumentalist John Calvin Abney was er toen niet eens bij.

Big Bad Love laat behalve een groter geluid ook een wat optimistischere Moreland horen dan daarvoor. Dat hij getrouwd met de muze van zijn songs zal daar de reden van zijn. Dat betekent niet dat de Grote Man met het kleine hartje niet meer kan ontroeren. Met zijn machtige stem en een gitaar, die in zijn handen eerder op een ukelele lijkt, krijgt hij zelfs een festivaltent stil. Als hij Old Wounds inzet, laat dan de tissues maar aanrukken. Dan zul je even papieren servetjes moeten halen op het festivalterrein.

I wanna fall asleep forever.
I wanna learn to disappear.
Can you take away the mess, that's been building in my chest.
Drowning out the song I used to hear.
Love's a violent word, don't you forget it.

Morelands soloshow met of zonder aangever Abney past op de festivalbill zoals die van Hiss Golden Messenger verleden jaar. Die kreeg het toen met uitsluitend gitarist Phil Cook aan zijn zijde ook voor elkaar. Zo lang je maar de liedjes hebt en de overtuigingskracht, dan komt het respect van het publiek vanzelf. Moreland heeft wat dat betreft tonnen aan repertoire voor handen. Daar hoeft niet per se een band bij.

Tekst door: Robbert Tilli

Koop hier je kaarten voor Once In A Blue Moon in het Amsterdamse Bos op 24 augustus.