Jesse Malin rijdt in het wielspoor van Lucinda Williams

Ambassadeur Robbie Klanderman plugde in de eerste jaren van de nieuwe eeuw al Jesse Malin. Ik herinner me nog als de dag van gisteren dat hij me een exemplaar van diens debuut The Fine Art of Self Destruction in de handen drukte. ‘Een ouwe punk, die singer-songwriter is geworden,’ was zijn uitleg. ‘Goed man!’ voegde hij er ten overvloede nog aan toe. O ja, en dat Ryan Adams, ‘Americana man of the moment’ in die jaren, zijn producer was. Meer hoefde je er toen ook niet meer bij te zeggen.

Kort daarop volgde nog een mooie show van de man in de Winston Kingdom bij Paul van Dijk op de Warmoestraat. De King of The New York Streets in Mokum! Je zou er haast het gelijknamige nummer van Dion bij zingen.

En daar zijn we een hele generatie opgegroeide kinderen verder met wederom Jesse Malin, net als toen aangereikt door Robbie, wiens enthousiasme nog geen cent heeft ingeboet. Het is me dan ook weer een Americanaplaatje van niveau. Daar is de hulp van Lucinda Williams als co-producer, die haar man Tom Overby meenam naar de studio natuurlijk niet vreemd aan.

Het idee voor de samenwerking tussen de twee poëtische singer-songwritergiganten ontstond bij wat toevallig het laatste concert van Tom Petty zou worden. Lucinda stond in het voorprogramma en Jesse in het publiek. En Tom zong onbedoeld zijn zwanenzang. Op dat gegeven is het nummer Shining Down gebaseerd dat handelt over de ons dierbaar ontvallenen, de Sunset Kids. Lucinda schaafde wat aan Jesse’s teksten en zong hier en daar wat mee.

Zo goed was-ie nog nooit, zeggen sommige fans ons bij concerten. Moeilijk te zeggen, dat is een kwestie van smaak bij iemand die zo’n sterk oeuvre heeft opgebouwd. Ligt er een beetje aan, wat je zoekt in iemands muziek. Het vindt in elk geval die ontspanning in zijn geluid die ook op Lucinda’s platen zo nadrukkelijk voelbaar is. Als ze rocken, dan gaat het zonder gejaag, met veel roll zeg maar.

De bijdragen van de ‘Queen of Americana’ behoren ook tot de onbetwistbare hoogtepunten van het album. Room 13 is zo’n prachtige melancholieke song over overpeinzingen tijdens het tourleven in een doodsaaie hotelkamer, die opgeluisterd wordt met La Williams d’r karakteristieke Southern drawl op de achtergrond.

Dat gaat nog een stapje verder in het duet der duetten, Dead On. Zonder te overdrijven, we rijden weer in het wielspoor van Car Wheels on A Gravel Road (1998). Zoals die twee daar met elkaar – correctie: tegen elkaar – zingen is zó onweerstaanbaar fraai. We mogen de lezer, die natuurlijk allang op Spotify meeluistert of de video aan het bekijken is, de mooiste tekstregels niet onthouden. Wát een venijn!

Lucinda: ‘You talk like an angel. You spit on the floor.’

Jesse: ‘But you look just like the girl next door.’

Nog een keer treffen we de twee tegelijk aan op dit topalbum. Dat is bij Shane, de ballad over de onverbeterlijke zuipschuit Shane McGowan. Het enorme talent van de Pogueszanger wordt passend in het zonnetje gezet. But don’t try this at home. Het is een wonder dat hij niet figureert in het eerder gememoreerde Shining Down. We horen Jesse zingen ‘drinking with the angels’ alsof hij ook al voorsorteert op een voortijdig einde van zijn idool. Moge hij nog maar lang in gezondheid onder ons blijven. McGowan kwam trouwens al eens eerder voor in een Jesse Malin Song, Mona Lisa.

Nog zo’n mooie ballad is Promises, het meest van al in een countryvorm. Hela kenden we dat nummer niet al…? Ja toch? Even gaan spitten…, en ja hoor het kwam al voor op de compilatie The Greatest Bits uit 2013. Er zijn nog twee oude nummers hernomen. Openingstrack Meet Me at the End of the World Again kenden we al van de gelijknamige EP uit 2017, net als Revelations. Maar nu is het al de derde keer dat hij het opneemt. Oorspronkelijk stond het al op Love It to Life (2010).

Toch een tikkeltje storend dat drie van de veertien tracks oude nummers zijn? Bedenk dan dat deze versies wel véél en véél beter zijn. Niet zeuren dus. We gaan een gegeven paard, te weten drie opgepoetste songs, toch niet in de bek kijken?

Tjonge, wat is die punk Jesse Malin goed geworden in Americana! In 2016 maakte hij nog een eenmalig reüniealbum met zijn vroegere punkband D Generation. Maar hij is toch echt actief in een ander muzikaal veld tegenwoordig. Zou Green Day’s Billie Joe Armstrong de volgende zijn die de overstap waagt van punkrock naar een meer roots georiënteerde stijl? Met hem schreef en zong Jesse de rocker Strangers & Thieves.

Er staat nóg een leuke poppy rocksong op Sunset Kids, namelijk Chemical Heart. Horen we dat goed… Bernie Taupin? Jawel, na het lezen van Me, de meesterlijke Elton Jon autobiografie, heb ik een oor ontwikkeld dat onbewust de naam van diens tekstschrijver Bernie Taupin oppikt zodra die valt.

Sunset Kids is een classic in het genre. Al die lui die dood zijn en verdwenen zijn hebben hun momentje gekregen alsof het elke dag Allerzielen is. We krijgen in het lied When You’re Young zelfs nog een wijze les mee: ‘Don’t waste your life on things that don’t get better.’ Doe er wat mee. Kost niks. Ze hebben gelijk al die lui die op de cruise zijn mee geweest die ons op het hart drukken dat we moeten gaan op 29 maart in Bitterzoet. We krijgen zelfs een onverwachte bonus: hij komt nog met zijn band ook.

Tekst door: Robbert Tilli
Foto door: Giles Edwards

Koop hier je kaarten voor Jesse Malin in Bitterzoet op 29 maart.