What's on
News overview

Het favoriete Americana-rootsalbum aller tijden | Deel 9: The Band – Music from Big Pink (1968)

9 April, 2020

The Band Music from Big Pink 1968

Timing is ook een dingetje als je belt… Sugar Mountain heeft vooraf keurig een belafspraak gemaakt met ambassadeur Jody Behre, die al heeft laat weten dat wat haar betreft het beste Americana-/rootsalbum aller tijden Music from Big Pink van The Band uit 1968 is. Als de telefoon op de afgesproken dag en tijdstip tringelt, blijkt de jongedame net vijf pagina’s te zitten voor het einde van ‘Bandleider’ Robbie Robertsons autobiografie Testimony. Toch een beetje bezwaard dat zo’n belangrijk moment verstoord wordt, luidt het voorstel van onze kant om een ander moment terug te bellen… Maar ze legt welwillend haar boek eventjes aan de kant om haar keuze toe te lichten in deel 9 van onze bloeiende blogserie.

Autobiografie van Robbie Robertson

‘Ik zit net midden The Last Waltz, héérlijk…,’ zegt ze met een gelukzalige zucht verwijzend naar de passage in haar boek over de schitterende zwanenzang van The Band. Die documentaire van Martin Scorcese uit 1978 was onlangs nog te zien op tv en alle Americana-appgroepen stonden roodgloeiend.

‘Geeft niet dat je belt. Het is zo goed, dat ik toch al niet wilde dat het was afgelopen. Ik lees het straks wel uit. Vijf bladzijden lezen en nog een aantal pagina’s foto’s, het duurt dus nog wel ietsje langer voordat het echt uit is. Ik heb nu toch niets anders doen.’ Weer die zucht, licht wanhopig, maar wel vrolijk.

GREAD // BLOG - Timing is ook een dingetje als je belt…

Jody Behre.

Een gestrande bezige bij

‘Tot en met september ligt alles plat,’ zegt ze ter verduidelijking. Ze heeft het over haar wereldje als productieleidster op festivals. Ze kan eenvoudigweg nu niet aan het werk in haar eigen branche. ‘Ik houd mezelf wel bezig, maar nu even niet. Ik zit thuis, ik lees heel veel, ik heb er nu de tijd voor.’ We kennen haar ook bij Paradiso, waar ze een tijdje bedrijfsleidster was in Noord, als iemand die zich altijd te pletter werkt. Ik wist niet eens dat ze ook kon stilzitten. Zo ken ik haar helemaal niet. Een gestrande bezige bij.

GREAD // BLOG - Timing is ook een dingetje als je belt…

This Wheel's On Fire | Live @ Syria Mosque in Pittsburgh (November 1970, NL televisieopname)

Scorcese-film over Robbie Robertson

Op de achtergrond is een vriendin bezig te papier-machéën aan de keukentafel. ‘Zelf zit ik nu regelmatig van die mandala’s [geometrische tekeningen] in te kleuren. Ik voel me weer helemaal een kind,’ schatert ze. Zeker even geen concerten met je vader (Wim Behre de vaste dj van DeWolff op hun tour), vraag ik. ‘We zien elkaar nu niet, maar Facetimen wel. We zitten te plannen wanneer we precies tegelijk op onze schermpjes de nieuwe Scorcese-film over Robbie Robertson [Once Were Brothers: Robbie Robertson and The Band] kunnen gaan kijken. Maar liever in het echt!’

Dat mag echter niet te lang gaan duren, want een grotere fan van Robertson is nauwelijks vindbaar. Vorig jaar draaide die documentaire nog op de IDFA. ‘Ja ik wil die film wel heel snel gaan zien. Maar als het op mijn laptopschermpje moet, dan moet dat maar.’

Enorme invloed van dat album op de muziekwereld

Music from Big Pink, het debuut van The Band dus als keuze van Jody (26) voor haar beste album. ‘Cowboy’ Wim was er al bij het uitkomen van die plaat in 1968. ‘Toen was m’n vader nog heel jong hoor,’ reageert ze. Hij moet hem ook pas later hebben ontdekt, vermoedt ze. ‘Ik vond het trouwens een lastige opdracht om zo’n favoriet album te kiezen. Dat het er een van The Band moest worden stond wel vast voor me. Maar als je kijkt naar de invloed die dat album heeft gehad op de muziekwereld dan moet het die zijn. Dat vind ik zo vet. Dat Bob Dylan en Eric Clapton jouw ultieme fans zijn. Dat is toch schitterend?’

GREAD // BLOG - Timing is ook een dingetje als je belt…

Caledonia (with Muddy Waters) | Live @ Winterland (1976)]

Zo’n onwaarschijnlijk hoog niveau

Jody begint op stoom te komen en legt uit wat haar trekt in dat album. ‘Het is een plaat uit de tijd dat iedereen psychedelische muziek maakte. Maar zij gingen terug naar de roots, naar de muziek waarmee het allemaal is begonnen. Hun productie is bijna lo-fi vergeleken met tijdgenoten. Het ging hun om lekker samen te spelen. En dat deden ze en dan ook nog eens op zo’n onwaarschijnlijk hoog niveau.’

Gemaakt in de tijd van Dylans motorongeluk

Voor de lezers die wat minder vertrouwd zijn met de herkomst van The Band, schetst ze de geschiedenis van deze van oorsprong Canadese groep, die eerst de begeleidingsband - The Hawks - was van fifties rocker Ronnie Hawkins en later van His Bobness zelve. Levon Helm die een tijdje na The Hawks uit de band was had zich weer bij hen gevoegd. ‘Die plaat is gemaakt in de tijd dat Dylan net zijn motorongeluk had gehad. Uit “pure verveling” zijn ze dit gaan doen. Het is een “uit nood geboren” album. Dylan lag er toch even af.’

Samen in dat huis wonen en opnemen

Als iemand het verhaal over Music from Big Pink kent dan is het Jody wel. Ze heeft er alles over gelezen dat los en vast zit. De plaat is opgenomen in het huis in de buurt van Woodstock (NY) waar het album naar vernoemd is. ‘Het artwork is een schilderij van Dylan. Het is zijn interpretatie van de verschillende bandleden,’ legt ze uit.

‘Het is niet op waarheid gebaseerd, maar tegelijkertijd ook weer wel. Dat ze samen in dat huis woonden en daar gingen opnemen, dat was nog nooit gebeurd, niet op die manier. Het is grandioze muziek. Het is niet eens mijn lievelingsalbum van hen, dat is voor mij Northern Lights – Southern Cross [1975]. Maar het is wel de belangrijkste.’ Daar draagt ze ook het lijfelijke bewijs van. Ze heeft namelijk een tatoeage laten zetten van dat kleine naïef geschilderde drummertje op de hoes.

GREAD // BLOG - Timing is ook een dingetje als je belt…

I Shall Be Released (The Last Waltz) Feat. Bob Dylan, Ringo Starr, Ronnie Wood, Joni Mitchell, Neil Young, Neil Diamond, Ronnie Hawkins & Van Morrison

De grootste familiefoto ooit

De hoes van het album is al benoemd. Dan klapt ze de gatefold sleeve ook nog even open. ‘Daar zie je een soort van familieportret, maar dan met de families van alle bandleden erop. De ouders van Levon Helm konden er niet bij zijn, dus die hebben ze gauw nog even in de linkerbovenhoek erbij geplakt. Het is de grootste familiefoto ooit,’ uit ze haar lof over de foto gemaakt door vaste Bandfotograaf Elliott Landy.

Of hij ze nou vereeuwigde in zwart-wit, kleur of sepia, The Band zag er altijd prachtig uit alsof ze uit een eeuw eerder stamden. Het Wilde Westen van 1868 in plaats van Flower Power of de Vietnam oorlog in 1968. ‘Ze waren alleen met muziek maken bezig. Publiekelijk hebben ze zich nooit politiek geuit.’

Een nummer dat alle gewicht in de schaal legt

Dan komt Jody toe aan hét nummer dat als het ware The Band definieert. Dat is voor haar The Weight. En dit is waarom: ‘Als jij als beginnende tekstdichter [zonder Dylan in de buurt] zo’n tekst kan schrijven die steeds kan worden doorgegeven aan de volgende zanger in de band, nou dan…’ Ze stopt midden in haar zin. ‘…dan ben je er eentje,’ vul ik aan. Dat dus. Ze wil maar even zeggen.

‘Het hele idee van wat de band inhoudt, zit besloten in dat ene nummer. Dat doorgeven van de leadzang is wat mij betreft The Band. Ze hadden niet één leadzanger, maar verschillende. Ze deelden ook hun royalty’s. Robbie Robertson schreef weliswaar het meeste werk, wel negentig procent, maar ze deelden alles met elkaar. Dat is toch ook wel heel bijzonder. De latere reünies van The Band zonder Robbie missen toch de magie vind ik.’ Dat eerlijk delen-principe overigens zou U2 later van The Band overnemen.

GREAD // BLOG - Timing is ook een dingetje als je belt…

Als dít je debuut is…

Jody raakt maar niet uitgepraat over Music From Big Pink. Ik vertel haar dat ik als tiener altijd gedacht heb dat The Band uit 1969 hun debuut was, maar dat was hun tweede album. Misleidend zo’n titelloze plaat die niet de eerste is. ‘Ach, dat denken er waarschijnlijk wel veel meer. Die tweede plaat heeft natuurlijk een veel groter publiek bereikt. Maar daarna zijn veel mensen dat debuut alsnog gaan kopen. Als dít je debuut is, dan kan het niet meer misgaan met je carrière, dan kan niemand meer om je heen.’

De biografie van Levon Helm

Nog favoriete nummers, vraag ik haar. Ze noemt Caledonia Mission, This Wheel’s On Fire en I Shall Be Released. ‘Dat laatste nummer is natuurlijk een Dylan-song. En het klinkt ook zo. Maar The Weight? Ja dat ís The Band.’ Tears Of Rage en This Wheel’s On Fire zijn wat ze tegenwoordig zouden noemen co-writes met Dylan.

‘En dat laatste nummer is ook de titel van de autobiografie van Levon Helm, die ik eigenlijk beter vind dan die van mijn “grote liefde” Robbie Robertson. Levon is wat minder literair en cinematografisch geschoold dan Robbie, maar het is beter geschreven.’ Dat verschil zou kunnen komen door de aanwezigheid van journalist Stephen Davis die Helms schrijvershand heeft helpen vasthouden.

GREAD // BLOG - Timing is ook een dingetje als je belt…

‘C’est fini!’

‘C’est fini!’

En zo komen we weer terug bij waar we begonnen waren, het boek van Robertson. ‘Ik lees vooral autobiografische boeken. Ze moeten wel echt iets van zichzelf laten zien om mij mee te krijgen. All The Rage van [Small Faces toetsenman] Ian McLagan heeft voor mij de norm gezet. Van The Band heb ik echt álles gelezen.’ Op die laatste vijf pagina’s na dan. Sugar Mountain laat haar maar weer eens met rust.

Een half uur later komt er een appje binnen van Jody met een foto van Testimony. ‘C’est fini!’ staat erbij.

Tekst door: Robbert Tilli