Gallowstreet roept op tot vreedzame opstand met nieuw album Our Dear Metropolis

We mogen blij zijn dat we Dirk even rustig kunnen spreken in zijn allesbehalve ‘gewone’ werkweek. Hij komt net van een theatrale interventie bij een kunstgeschiedeniscollege, waar Maria naar de hemel werd gebracht middels een hoogwerker onder begeleiding van Dirks ‘getoeter’ en Gregoriaanse zang. Afgelopen weekend speelde hij met zijn andere band Brass Rave Unit in Berlijn op een wilde sexparty. En om de week even mooi af te sluiten speelde Gallowstreet zaterdag een uitverkochte clubshow in Eindhoven. De band wordt steeds populairder, niet alleen onder muziekluisteraars, maar ook muzikanten. “Gallowstreet is een ding onder blazers. Veel amateurbands en brassbands zien ons als inspiratie en coveren onze tunes. Ik moet soms zelf masterclasses geven bij orkesten die onze liedjes coveren”, zo vertelt Dirk. “Tijdens de eerste HONK! in Paradiso [brassbandfestival van Gallowstreet, red.] zijn verschillende, nieuwe bands opgestaan. Toen kwamen nadien muzikanten naar me toe die vroegen of ze bij Gallowstreet konden meespelen en zei ik: begin gewoon je eigen band, dat is nog veel beter. En dat hebben ze gedaan. Daar push ik ook hard voor. Ik deed vorig jaar nog een oproep dat we meer vrouwelijke brassbands nodig hebben en nu is er een groep van vijf jonge meiden in Utrecht. Ja, we zijn eigenlijk een soort blazersinfluencers, haha.” 

Blaasinstrumenten hebben lange tijd imagoproblemen gehad en werden gezien als iets suffigs, zo’n fanfare met bladmuziek. Dat is iets heel anders dan een keiharde rockband. “Klopt, brassbands mistten sex appeal. Maar wij proberen dat beeld te veranderen. De Amerikaanse traditie van brassbands, kijk naar New Orleans, is veel uitbundiger, daar lopen ze door de straten met dansers erbij. Maar het is mooi om te zien dat er ook in Nederland een soort revival is, ook voor jonge kinderen: blaasmuziek is weer cool! Ik ben blij dat er steeds nieuwe generaties opstaan die er weer hun eigen draai aan geven.”

Verschil in visie

Onlangs is de band van een dozijn spelers, naar acht gegaan. In een roerend bericht op Facebook kondigde Gallowstreet aan dat ze zonder Tommie, Glenn, Chris en Ko (het broertje van Dirk) verdergaan. Waarom? Een verschil in visie, legt Dirk uit. “Het was heel lastig om een democratisch geheel te maken van zo’n grote groep mensen met verschillende meningen. De kwaliteit kon daarom niet altijd gewaarborgd worden. Als kleinere band kunnen we weer stappen zetten. Het is wel anders, want je mist die vuurkracht die je hebt met een groep van twaalf, maar het is ook flexibeler. Daarnaast heeft iedereen ook andere bands en projecten naast Gallowstreet en hé, je hebt maar zoveel tijd.”

Bands van het volk

Minder spelers of niet, Gallowstreet brengt z’n boodschap met meer kracht dan ooit tevoren. Met de plaat Our Dear Metropolis willen ze een missie verspreiden. “Brassbands zijn bands van het volk, zo zie ik Gallowstreet ook. We zijn niet alleen een hippe festivalband, we zijn ook het blazerscluppie van de straat. En we willen echt wat zeggen met ons nieuwe album. De tijd is rijp om een standpunt in te gaan nemen. Dat lukt niet zomaar, maar het zijn kleine stapjes die bijdragen aan bewustwording”, vertelt Dirk enthousiast.

Our Dear Metropolis gaat over de stad Amsterdam en van wie die stad nu eigenlijk is, de mensen die er wonen of de grote, commerciële bedrijven? Maar het kan net zo goed over Parijs, Berlijn of Brussel gaan. De mannen roepen dan ook op tot een gevoel van extase als je weggaat bij hun shows, een gevoel van missie. “Wij hebben een standpunt en brengen die met een humoristische inslag en niet te zwaar, maar de thema’s die we behandelen zijn de real shit.” 

Standpunt of niet, het kan nog knap lastig zijn om dat instrumentaal over te brengen. Daar is uiteraard over nagedacht. “Ik kan tijdens shows de microfoon pakken, dat is soms best spannend. Je voelt je een soort volksvertegenwoordiger. Maar we hebben het ook verwerkt in tekstjes in de albumhoes, op Spotify komen introducties bij alle songs en het zit ‘m in de titels. Gentrificatie hoor je terug in Happy Hippie. Een andere tune heet Mellow Yellow, over de blowende toeristen in de stad en Purple Whip is een hommage aan het ADM-terrein en Skatecafé.” 

Je merkt dat Dirk het echt meent, hij is de meest activistische van het stel blazers. “Ik word mismoedig als ik door m’n eigen stad fiets. Het stadshart is bijna een op een te verwisselen met een andere grote stad, vol Zara’s, H&M’s en een Soho House. De ziel wordt eruit onttrokken. Daarom wil ik oproepen tot een vreedzame opstand.”

Er zijn nog kaarten voor de album release op 26 maart in Paradiso. Die koop je hier.

Door: Jolien Eijsink