Hij speelt al jaren in tal van bands (Sandusky, Gasoline Brothers), maar opeens was er de drang om helemaal zelf iets te doen. En zo geschiedde. Mathijs Peeters bedacht Litzberg, een project vernoemd naar het Limburgse natuurgebied uit zijn jeugd.
Wij Randstedelingen hebben er misschien nog nooit van gehoord, maar ‘de Litzberg’ was de plek waar Peeters heuvels beklom en rond-dwaalde door een dal langs allerlei beekjes.
‘Het was de plek was ik als jongetje veel avonturen beleefde’ legt Mathijs uit als Indiestad hem belt. ‘Je kon er helemaal in je eigen wereldje zijn.’
Indiestad: ‘Dus voelde het logisch om je eigen muzikale project metaforisch naar die fantasierijke plek te vernoemen?’
Mathijs: ‘Exact. Als je muziek maakt wil je daar ook enigszins in kunnen verdwalen.’
Vandaag is de release van In My Head, de eerste single en titeltrack van je debuut-album. Wij hebben een soort primeur, want Indiestad mag hem hier plaatsen. Het is een melodieuze, mooi voortschroeiende gitaar-track die zich snel in je hoofd weet te nestelen. Maar het was niet het nummer dat je het snelst schreef, toch?
‘Nee, zeker niet. Andere nummers kwamen veel sneller tot stand. Ik heb nogal eens een demo-versie van het nummer gemaakt, maar dan was het steeds net niet wat ik wilde. Toen heb ik een capo (soort klem) op mijn gitaar gezet waardoor het allemaal net even anders klonk en toen was het ineens gelijk raak.’
Litzberg
De video van In My Head is best opvallend te noemen. We zien kleine tv’s door de ruimte zweven waarop jij wordt uitgezonden terwijl je een opvallend soort grimassen trekt. Een beetje freakoid happy. Vervolgens las ik dat je daarmee je interne worstelingen wilt verbeelden.
‘Ik heb aan de regisseur uitgelegd hoe ik me soms voel, dat er allerlei gedachten razendsnel door mijn hoofd spoken en dat hebben we vervolgens geprobeerd om tot uiting te brengen. Vandaar die grimassen dus.’
Je zingt ook ergens ‘listen to the voices in my head’ en dat visualiseren jullie vrij direct. We zien namelijk ook een brein door de ruimte zweven dat met draden aan die televisie’s vastzit.
‘Ik wilde dat ongemakkelijke gevoel, hoe ik op zulk soort momenten soms ben, in kaart brengen. Ik kan dan behoorlijk all over the place zijn.’
Ik moest daarbij ook een beetje aan Such a Shame van Talk Talk denken. Misschien komt dat ook wel doordat Mark Hollis onlangs overleden is, waardoor ik die clip weer vaak voorbij heb zien komen.
‘Ik denk dat we de video gemaakt hebben voordat hij overleed en ik had zelf die link nog niet gelegd, maar grappig dat dat je associatie is.’
Als je in de nodige andere bands zit, wanneer doet zich dan een moment voor waarop je denkt: Ik wil nu helemaal zelf iets gaan doen?
‘Ik heb me dat eigenlijk nooit zo beseft, want ik was met veel plezier een van de bandleden, maar als je als gitarist dan riep hoe het volgens jou moest waren er ook nog drie meningen. Ik speel nu ook met anderen, maar ik vond het boeiend hoe het zou gaan als ik eens een keer de kar ging trekken’
Het album komt in September uit, in December speel je in Paradiso, ik vind vooral de schurende openingstrack Calm Down ook erg mooi. Melodieus en toch rauw, een beetje countrified….vrij tijdloos eigenlijk. En dat bedoel ik complimenteus.
‘Dank je. Daar kan ik me wel in vinden. Het gaat me vooral om het maken van mooie, eigenzinnige liedjes, ik hoef niet perse vernieuwend te zijn. Muziek is een beetje zoals sommige kledingstukken. Het ene moment zijn ze in de mode, dan helemaal uit de mode en dan keren ze toch weer terug in het straatbeeld.’