Amerikanen wordt vaak verweten dat zij met hun entertainmentindustrie de westerse cultuur totaal beheersen. In dat licht is het bijzonder om te zien dat het trio Dirtwire de omgekeerde weg bewandelt. Zij maken hun rootsmuziek met behulp van muziekinstrumenten die ze op hun reizen over de hele wereld oppikken. Het resultaat is een aanstekelijk soort ‘wereld-Americana’. We horen zelfs swamptronica op hun zesde album Road Goes All Night. Dit rootsbuitenbeentje staat op 25 juli in de kleine zaal. Als je toch eens een wereldreis wilde maken, dan is hier je kans, spotgoedkoop en uitdagend.
Wereldreis
Op Road Goes All Night (Beats Antique Records - 2018) gaat de reis zo te horen vanuit de binnenlanden van Louisiana in de titeltrack, naar Afrika om zo de reis weer te vervolgen naar Astana, de hoofdstad van Kazachstan, om te eindigen in de Mississippi Delta met een geslaagde cover van bluesklassieker When The Levee Breaks. Je maakt wat mee als je een kaartje koopt voor hun voortdenderende muziektrein, die een spoor volgt dat trekt door moerassen, woestijnen, steppen, hooggebergte en laagvlakten. Stap in!
Road Goes All Night
‘Levee’ dichter bij Led Zep dan Memphis Minnie
In hun uitvoering van ‘Levee’ zitten ze dichter bij Led Zeppelin dan bij originele uitvoerders Kansas Joe McCoy en Memphis Minnie in 1929. Daarmee is direct gezegd, dat wat zij doen de wenkbrauwen echt niet meters hoog hoeft te laten fronsen. Dit soort muzikaal avontuur is eerder al gedaan door Led Zep.
When The Levee Breaks
Heel bizar maar tegelijk attractief
Maar bij Dirtwire schijnen ook David Byrne & Brian Eno erin door en andere latere muziekpioniers. In dance is deze spielerei met rootsstijlen bijvoorbeeld ook bekend. Het leuke hier is het ontbreken van samples. Het blijft allemaal eerlijk handwerk met echte instrumenten. Heel bizar maar tegelijk attractief.
Onderweg pikt het drietal Evan Fraser, David Satori en Mark Reveley niet alleen merkwaardige lokale instrumenten op, maar ook laten ze bevriende muzikanten wereldwijd aansluiten. Op Spirit Of Astana krijgen ze hulp van de Malinees Mamadou Diabaté en de Russische musicus Robert Yuldashev.
Spirit Of Astana live in Astana
Interessante productietechnieken
De ene keer blijft de muziek heel dicht bij Americana, de volgende keer drijft het af naar Oost-Europese volksmuziek of Klezmer of Afrikaanse highlife. Geen zesbaansweg of zandpaadje gaat dit drietal uit de weg op hun muzikale reis om de wereld. De gebruikte productietechnieken gaan van traditioneel rootsy naar ambient dance. In een track als Steppegrass komt alles qua invloeden zo’n beetje bij elkaar.
Steppegrass
Tussen Sugar Mountain en Ticket to the Tropics in
Te vrezen is dat dat voor de gemiddelde Sugar Mountaineer een ‘net iets te ver van m’n bed show’ wordt. Beschik je echter over wat meer stamina en kun je meegaan in Eno & Byrne’s My Life In The Bush of Ghosts uit 1981 (wél met samples) of met Damon Albarns meer experimentele muzikale uitingen, dan kun je probleemloos mee met de gedachtegang van Dirtwire. Die gedragen zich als ware cosmopolitan cowboys. In hun originaliteit zijn ze alvast nauwelijks te overtreffen.
De band staat nu op het programma van Sugar Mountain, maar had evengoed onderdeel kunnen zijn van Paradiso’s Ticket to the Tropics-concertserie met dansmuziek uit alle werelddelen, oud en nieuw, van samba tot cumbia en van kaseko tot kuduro. De track Freedom Blaster klinkt als een verdwaald TOTT-nummer. Met een beetje open mind ga je iets heel bijzonders beleven in de kleine zaal op 25 juli.
Tekst door: Robbert Tilli
Koop hier je kaarten voor Dirtwire op 25 juli in de kleine zaal.