De Groningse Eurosonic/Noorderslag Vierdaagse: Met Personal Trainer en Genuine Jacks als onverwachte hoogtepunten

Het feest begon woensdag in huis De Beurs bij Johnny Mafia, een Frans punky garage kwartet dat knipoogt in de richting van bands als Ty Segall maar nog wel wat moet groeien om memorabel te worden. Toch: Ze openen de vierdaagse met een pittige dosis rauw uitgevoerde, rafelige upbeat gitaar-popsongs die je gelijk gretig naar een eerste glas alcohol doen grijpen. De toon is gezet!

Door naar Sinead O'Brien in Vera. Dat is een Ierse dame die momenteel in Londen woont en die poëtische teksten declameert over hoekige post-punk melodieën. De eerste paar nummers moet ze er even in komen, maar gaandeweg overtuigt ze ons wel. Live wordt ze bijgestaan door een voltallige band, maar Sinead is moeiteloos de blikvanger van het gezelschap. Een spitse zangeres met sluik, donkerbruin haar gehuld in een stoer zwart pak. 

Van INHALER in huize Maas kun je een beetje het tegenovergestelde zeggen. Die schrijven eveneens liedjes met grootse melodieën, maar focussen bij de uitvoering ook nog eens op het grote gebaar. Instant meezingbare refreinen gekoppeld aan gitaarpartijen waarop je direct kunt meedeinen. Niet verrassend als je weet dat zanger Elijah Hewson de zoon van Bono van U2 is. Slecht is het eindresultaat niet, maar wel een beetje over the top. Een soort nieuwe Starsailor dus. Een deurtje verder speelt SORRY uit Londen en dan valt ineens op dat, als we vanuit een Indiestad-perspectief op pad zijn deze vierdaagse, er wederom erg veel goeds uit de Engeland komt. Ok, ook uit Ierland, maar de Angel-Saksische bands zijn dit lange weekend ruim vertegenwoordigd en dat is in de afgelopen jaren wel eens anders geweest. Sorry is een fijn bandje. Niet het soort groep dat enorm potten gaat breken, maar een kenners-dingetje die je bijvoorbeeld prima in Ekko, Rotown en de bovenzaal van Paradiso zou kunnen wegzetten. De NME en Pichfork schreven al lovende woorden en in Maas is het fijn dronken worden op hun intrigerende indierock songs vol kleine twists, indietronica-bleeps en, vooral qua zang, Sonic Youth-y sfeertjes. Niks mis mee. Voor de vorm schuiven we nog even door naar Vera waar daarna MOLCHAT DOMA speelt. Een Wit-Russische New Order zou je ze kunnen noemen, hoewel live Joy Division nog dichter in de buurt komt. Ietwat gedateerd dus, maar als die sound je ding is kun je er wellicht toch goed mee uit de voeten. Hoewel de zang wel echt een tikje te theatraal is. De gouden Eurosonic regel leert ons ook dat bands uit die hoek van het grotere Europa (zie ook Hongarije of Polen) daarnaast ook meer moeite hebben om na dit soort evenementen daadwerkelijk voet aan de grond te krijgen.  

Na een veel te lange doorzak-sessie in coffeeshop de Knarie (op woensdag zijn er nog geen al te beste alternatieven) opent het Ierse THUMPER de tweede dag in Hooghoudt Barn. Dublin Calling. En hoe! Vanaf het eerste moment hakt het zestal er stevig in om niet meer los te laten. Noisy rock-melodieën vol vuile punkrock gitaren, maar met de focus toch stevig op de pakkende song-structuren. Enige puntje van kritiek is dat Thumper van begin tot eind het volume op 11 zet waardoor de nuance wat ontbreekt. Maar als je je onderdompelt in hun pakkende tracks valt hier veel te halen. MELENAS uit Pamplona in Spanje is nog een stuk ieler, maar gezien het feit dat ze C86 janglepop met toefjes garage spelen mag dat ook gewoon. Ze spelen in Lola, een zaaltje met barokke kunstwerken aan het dak waar maar honderdvijftig bezoekers in passen. Daar komt Melenas prima tot haar recht, hoewel bij vlagen opvalt dat ze echt nog heel pril zijn. Toch is dit ietwat aandoenlijke karakter ook waarom het dames-viertal ons weet te charmeren. Kleine melodietjes die lekker voortrammelen. Een soort Hinds, maar dan met meer 60s invloeden. Ze beschikken ook over een nummer met als titel Ya no me Importa wat zoveel betekent als: Maakt mij niet uit.

Op papier willen we direct doorschieten naar Silverbacks of Eyesore & the Jinx, maar een dag eerder hebben we WORKING MEN’S CLUB gemist en daar hoorden we veel goeds over, dus zorgen we toch maar dat we tijdig een plekje in de Martinikerk hebben, waar de Britten een tweede keer optreden. Dit jaar vinden hier alle radio-sessies plaats en staat de Kerk nadrukkelijker op de kaart als concert-locatie. Shows van twintig minuten waarbij je kunt zitten in de prachtige ruimte als je op tijd bent en waar meer dan genoeg ruimte is als je wat later komt. Eerder op de dag zagen we Dry Cleaning hier al en het is een aparte locatie waar je prima kunt zien of een band ook zonder nachtelijke mis en scene overeind blijft. Working Men’s Club doet dat zeker. Nummers met een typisch Noord-Engelse sfeer, vol The Fall-invloeden, krassende gitaren en Manchester-beats, het hapt enorm lekker weg. Wat daarbij zeker ook helpt: De looks van dit viertal. Zanger/gitarist Sydney Minsky-Sargeant draagt een zwart shirt met daarop in grote letters het woord Socialism en naast hem bevindt zich de vrouw met de coolste uitstraling van het hele festival: Mairead O’Connor. Ze zit ook in The Moonlandingz, een formatie die weer gelinkt kan worden aan The Fat White Family die enkele jaren terug hier al spetterden en Mairead heeft de meest in het oog springende, onderkoelde blik die je je kunt voorstellen. Grote muts op het hoofd, strakke gitaarpartijen en zoveel nonchalance in haar over de hoofden van de bezoekers starende kijkers dat je gerust van star appeal kunt spreken. Voeg daarbij die prima soundtrack en je kunt in twintig minuutjes al zien dat we dit viertal zeker gaan terug zien in het clubcircuit.   

Na een veel te lange doorzak-sessie in coffeeshop de Knarie (op woensdag zijn er nog geen al te beste alternatieven) opent het Ierse THUMPER de tweede dag in Hooghoudt Barn. Dublin Calling. En hoe! Vanaf het eerste moment hakt het zestal er stevig in om niet meer los te laten. Noisy rock-melodieën vol vuile punkrock gitaren, maar met de focus toch stevig op de pakkende song-structuren. Enige puntje van kritiek is dat Thumper van begin tot eind het volume op 11 zet waardoor de nuance wat ontbreekt. Maar als je je onderdompelt in hun pakkende tracks valt hier veel te halen.

MELENAS uit Pamplona in Spanje is nog een stuk ieler, maar gezien het feit dat ze C86 janglepop met toefjes garage spelen mag dat ook gewoon. Ze spelen in Lola, een zaaltje met barokke kunstwerken aan het dak waar maar honderdvijftig bezoekers in passen. Daar komt Melenas prima tot haar recht, hoewel bij vlagen opvalt dat ze echt nog heel pril zijn. Toch is dit ietwat aandoenlijke karakter ook waarom het dames-viertal ons weet te charmeren. Kleine melodietjes die lekker voortrammelen. Een soort Hinds, maar dan met meer 60s invloeden. Ze beschikken ook over een nummer met als titel Ya no me Importa wat zoveel betekent als: Maakt mij niet uit.

Eerder op de dag zagen we Dry Cleaning hier al en het is een aparte locatie waar je prima kunt zien of een band ook zonder nachtelijke mis en scene overeind blijft. Working Men’s Club doet dat zeker. Nummers met een typisch Noord-Engelse sfeer, vol The Fall-invloeden, krassende gitaren en Manchester-beats, het hapt enorm lekker weg. Wat daarbij zeker ook helpt: De looks van dit viertal. Zanger/gitarist Sydney Minsky-Sargeant draagt een zwart shirt met daarop in grote letters het woord Socialism en naast hem bevindt zich de vrouw met de coolste uitstraling van het hele festival: Mairead O’Connor. Ze zit ook in The Moonlandingz, een formatie die weer gelinkt kan worden aan The Fat White Family die enkele jaren terug hier al spetterden en Mairead heeft de meest in het oog springende, onderkoelde blik die je je kunt voorstellen. Grote muts op het hoofd, strakke gitaarpartijen en zoveel nonchalance in haar over de hoofden van de bezoekers starende kijkers dat je gerust van star appeal kunt spreken. Voeg daarbij die prima soundtrack en je kunt in twintig minuutjes al zien dat we dit viertal zeker gaan terug zien in het clubcircuit.   

Dan is het tijd voor DRY CLEANING. Eerder op de dag deden ze een coole 2-song set in de kerk, nu zijn ze terug voor drie kwartier. Bij dit Londense viertal voel je direct dat het wel snor zit. Hoekige melodieën die de songs van een strakke ritmiek voorzien gecombineerd met de poëtische, half-gesproken zang van een zangeres die bij vlagen kijkt alsof ze volstrekt in haar eigen wereldje vertoeft. Het soort verschijning waar je nog niet helemaal hoogte van kunt krijgen. Lang sluik haar en, hoe de Engelsen dat zo treffend kunnen zeggen ‘otherworldly’. Dat de gitaristen om haar heen heftig op gaan in hun grooves alsof ze in een psych-metal band zitten zorgt voor een fascinerend totaal-plaatje. Als zangeres Florence Shaw in single Goodnight vervolgens ook nog zingt: ‘How fucking dare you’ tegen iemand die haar het verdriet over haar overleden kat misgunt over een tapijtje van Velvet Underground ritmes, hebben we ineens enorm kippevel. Klasse-band!

Dan is het tijd voor DRY CLEANING. Eerder op de dag deden ze een coole 2-song set in de kerk, nu zijn ze terug voor drie kwartier. Bij dit Londense viertal voel je direct dat het wel snor zit. Hoekige melodieën die de songs van een strakke ritmiek voorzien gecombineerd met de poëtische, half-gesproken zang van een zangeres die bij vlagen kijkt alsof ze volstrekt in haar eigen wereldje vertoeft. Het soort verschijning waar je nog niet helemaal hoogte van kunt krijgen. Lang sluik haar en, hoe de Engelsen dat zo treffend kunnen zeggen ‘otherworldly’. Dat de gitaristen om haar heen heftig op gaan in hun grooves alsof ze in een psych-metal band zitten zorgt voor een fascinerend totaal-plaatje. Als zangeres Florence Shaw in single Goodnight vervolgens ook nog zingt: ‘How fucking dare you’ tegen iemand die haar het verdriet over haar overleden kat misgunt over een tapijtje van Velvet Underground ritmes, hebben we ineens enorm kippevel. Klasse-band!

Crossen naar Vera waar je gerust iets langer kunt blijven hangen om zowaar twee bands op rij te checken. Eerst JUST MUSTARD uit Dundalk, Ierland die al eerder in Paradiso’s kelder speelden. Hun muziek moet je de tijd geven om op je in te laten werken, maar dan is ie wel verdraaide mooi. Eigenzinnig, veelal downtempo, vol bezwerend voortschroeiende grooves waarbij de perfect zinderende gitaarpartijen worden gecombineerd met triphoppy elementen en de etherische zang van Katie Ball die een klasse apart is en aan die van The Cranes doet denken. Sommige mensen lopen weg, maar als je je onderdompelt staat dit vijftal echt garant voor weergaloze sounds. We zien ze graag terug! 

Daarna doen we een zijstap naar Kokomo, zeg maar het Cooldown cafe van Groningen, waar tijdens deze vierdaagse laat op de avond toch pittige electronica-acts spelen. Het Zweedse COBRAH bijvoorbeeld. Een producer met een flinke following binnen de LGBTQ-community die garant staat voor electro-beats die zich ergens links van Grimes en rechts van Die Antwoord bevinden. Op papier klinkt dat te gek, maar als we ons binnenwurmen hebben we toch even twijfels. De frontvrouw van Cobrah is namelijk nogal een verschijning waarover de meningen verdeeld zijn. Een ietwat mollig meisje met een nietsverhullend leren speel-pakje en vlasblond geverfde haren. Naast ons beweert iemand dat ze alles playbacked en als ze op haar rug op de tafel naast de synthesizer gaat liggen terwijl de sensuele rap-zang over fijn opgefokte beats toch doormaalt beginnen we daar ook in te geloven. Toch is Cobrah muzikaal een prima act om het flink los te laten gaan in een nachtelijke club-setting of in de X-Ray op Lowlands als de vlam even in de pan moet gaan. En doorrrr naar de Kroeg van Klaas voor een fijn lo-fi optreden van Steve French op het biljart en dan nog even naar Oost tot het al weer licht wordt!

Op Vrijdag beginnen we met de Duitse SOFIA PORTANET. De eerste act van onze Oosterburen die we highlighten. Portanet heeft wel iets weg van Nina Hagen met haar licht gothy synth-rock met poppy gitaren en Duitstalige zang. Een opvallende verschijning waarbij tijdens single Freier Geist alles op zijn plek valt. Maar de taal zal wellicht toch een probleem kunnen blijken te zijn voor een internationale doorbraak. Bij het Spaanse Hickeys staat een enorme rij voor de deur, dus checken we het Amsterdamse HOOFS eventjes in Ierse pub O’Malleys. De zanger zit ook in Tiger Pilots, maar dit gezelschap is intenser en rauwer en doet bij vlagen denken aan The Murder Capitol. In zo’n kroeg met laag podium is het moeilijk in te schatten, maar Hoofs beschikt over wat flink voortrammende songs met bijtende zang en smaakt naar meer. Het eveneens Nederlandse THE VICES speelt in Oost en ook daar staat een flinke rij voor de deur. Oh ja, de drukke vrijdag-avond! Tijdens het tweede nummer zijn we toch binnen en zien we dat dit gezelschap het vooral moet hebben van de combi indie-rock looks en upbeat pop-melodieën. Ze bevinden zich ergens in het schemergebied tussen The Growlers en The Strokes en hoewel die hoogtes nog niet gehaald worden, biedt nieuwe single Sly Smiled Berlin Child wel alle aanleiding om ze het voordeel van de twijfel te geven.

Kunnen we drie bands in anderhalf uur zien? Jawel hoor! THE SNUTS zijn momenteel heet in de U.K. en niet zonder reden. Check die live-video van All Your Friends uit Glasgow maar eens. Meedeinende menigtes! Zien is geloven. Eerlijk is eerlijk: Er zijn ook niet zo heel veel jongens-kwartetten momenteel die puike, direct meezingbare indie-pop-nummers schrijven. Misschien zullen ze niet direct de originaliteitsprijs winnen, maar ook Hooghoudt Barn stroomt vol en beweegt mee op een serie pakkende songs gezongen door Jack Cochrane die precies de juiste tongval heeft, dus het Europese veld ligt open voor ze.

Vervolgens belanden we in de grootste rij van het festival. SQUID speelt zo in Vera en er lijkt geen doorkomen aan. Toch zijn we net op tijd binnen. Sowieso zagen we dit vijftal uit Brighton al eerder in Hamburg en op London Calling dus het is vooral even checken of ze het hier ook waarmaken. Dat doen ze, hoewel hun set dit keer over net iets te veel rustpuntjes beschikt. Squid moet niet te veel gaan noodelen en in hun eigen status gaan geloven, ze zijn op hun sterkst als ze een soort nieuwe The Rapture met freak-jazz elementjes zijn. Houseplants is de vroege hit en er zit nog veel meer in het vat, we zien ze ongetwijfeld van de zomer terug op de festivals met hun drummende zanger.

Het eveneens Nederlandse THE VICES speelt in Oost en ook daar staat een flinke rij voor de deur. Oh ja, de drukke vrijdag-avond! Tijdens het tweede nummer zijn we toch binnen en zien we dat dit gezelschap het vooral moet hebben van de combi indie-rock looks en upbeat pop-melodieën. Ze bevinden zich ergens in het schemergebied tussen The Growlers en The Strokes en hoewel die hoogtes nog niet gehaald worden, biedt nieuwe single Sly Smiled Berlin Child wel alle aanleiding om ze het voordeel van de twijfel te geven.

Kunnen we drie bands in anderhalf uur zien? Jawel hoor! THE SNUTS zijn momenteel heet in de U.K. en niet zonder reden. Check die live-video van All Your Friends uit Glasgow maar eens. Meedeinende menigtes! Zien is geloven. Eerlijk is eerlijk: Er zijn ook niet zo heel veel jongens-kwartetten momenteel die puike, direct meezingbare indie-pop-nummers schrijven. Misschien zullen ze niet direct de originaliteitsprijs winnen, maar ook Hooghoudt Barn stroomt vol en beweegt mee op een serie pakkende songs gezongen door Jack Cochrane die precies de juiste tongval heeft, dus het Europese veld ligt open voor ze.

Vervolgens belanden we in de grootste rij van het festival. SQUID speelt zo in Vera en er lijkt geen doorkomen aan. Toch zijn we net op tijd binnen. Sowieso zagen we dit vijftal uit Brighton al eerder in Hamburg en op London Calling dus het is vooral even checken of ze het hier ook waarmaken. Dat doen ze, hoewel hun set dit keer over net iets te veel rustpuntjes beschikt. Squid moet niet te veel gaan noodelen en in hun eigen status gaan geloven, ze zijn op hun sterkst als ze een soort nieuwe The Rapture met freak-jazz elementjes zijn. Houseplants is de vroege hit en er zit nog veel meer in het vat, we zien ze ongetwijfeld van de zomer terug op de festivals met hun drummende zanger.

Voor het optreden van de instrumentale psych-western van Los Bitchos staat ook een flinke rij, dus bekijken we ALEX GOUGH even in Huize Maas. Bij binnenkomst is hij ook wat te veel aan het dreutelen, maar vervolgens speelt hij een drietal sterke jazzy indie-hiphop tracks waarvoor Jamie T zich niet zou schamen als hij net een spliff met de Fun Lovin Criminals had gerookt. Het moet allemaal nog groeien, maar de eerste aanzet is veelbelovend.

Een deurtje verder in het Allround Poolcentrum spelen THE GLUTS. Nee niet The Snuts, The Gluts! Heftig voortrammende psychedelische noise-rock uit Italië. De zang is wat te vaak hetzelfde, de zanger wil erg graag boos klinken, maar de gitaren grommen sinister en op dit tijdstip past zo’n vuige asbakken-sound prima. Als dan halverwege het typisch snerpende Jesus & Mary Chain geluid er aan toegevoegd wordt gaat de vlam behoorlijk in de pan.  

Zeiden we eerder dat het moeilijk is om als Oostblok-band door te breken, GENUINE JACKS uit Slowakije blijkt een onverwachte verrassing die dat zomaar toch zou kunnen gaan lukken. In het intieme Lola (met dikke rij voor de deur) geven ze een puike show waarbij de grungy Nirvana-invloeden gekoppeld worden aan een handvol gouden pop-melodieën. De Slowaken ogen ook lekker. Twee norse houthakkers op gitaar en bas, een typische langharige iele garage-rocker op de drums en een innemende zanger die in topvorm verkeert. Een ballad die ze spelen gaat ietwat de mist in, maar nummers als Birdie en Creep Lover zijn hits en als ze iets bluesier gaan zwalken komen The Black Keys ook nog eens voorbij. Erg lekker!

Vervolgens sluiten we Eurosonic af met COILGUNS, het soort band dat we normaal gesproken niet voor jullie zouden recenseren, maar zo laat in het nacht is een niets ontziende dosis noisy hardcore-punk uit Zwitserland best welkom. Coilguns ramt genadeloos voort, beschikt over een overtuigende frontman en werkelijk verwoestende gitaarsolo’s die toch eerder punk dan metal zijn. Uren later, rond 6 uur ’s ochtends, zijn we in Oost ook nog getuige van EIGEN RISICO. Een soort avantgarde noise collectief met pieken van 115bpm en een ontklede zanger die al schreeuw-zingend over de grond krioelt terwijl anderen stroken papier om hem heen proberen te draperen. Het eindigt altijd fijn rommelig in Grunn.

Zaterdag is het tijd voor Noorderslag. Voorheen verschilden de bezoekers van Eurosonic en Noorderslag enorm en nog steeds is de vibe wel anders, maar naarmate Nederland ook over een flink arsenaal aan erg toffe indiebands beschikt is dit toch een dag die we als specialisten zeker niet over mogen slaan. Nederland bruist momenteel namelijk. International worden potjes gebroken, de underground staat in bloei en voor het eerst in jaren doen we ook echt niet onder voor menig ander Europees land. Omdat we Indiestad zijn focussen we wel echt even: LO-FI LE-VI heeft bijvoorbeeld onze aandacht. Breekbare indie-liedjes van een duo dat ook al op SXSW in Texas gaat spelen in maart. Rapper Tyler the Creator had ook interesse en hoewel de nummers van Levi Dronkert in eerste instantie iets te veel lijken te dreutelen, wordt het spannend als er electronische bleeps en stemmetjes (beetje Prince/Beck) aan de songstructuren toegevoegd worden. Mooi dromerig. A.M. SAM bevindt zich ook op het kruisvlak tussen rootsy indie en folktronica met speelse keyboard-partijen. De referenties (Tame Impala, Velvet Underground) horen we er niet helemaal in terug, maar een interessant palet aan onorthodoxe stijl-combinaties biedt Sam zeker.

Vanaf de start is ook direct duidelijk dat PIP BLOM er vanavond geen gras over laat groeien. Maandje niet gespeeld, stevig aan het sleutelen aan nieuwe liedjes en met een internationaal CV waar je inmiddels u tegen kunt zeggen, beschikt het viertal over een arsenaal aan indierock nummers die precies op de juiste manier balanceren tussen meezingbaar, korrelig, ontwapenend en toch heerlijk schots en scheef. Na al die optredens van 2019 zijn ze super geolied en dus voel je dat ze in 2020 gaan doorpakken.

Zaterdag is het tijd voor Noorderslag. Voorheen verschilden de bezoekers van Eurosonic en Noorderslag enorm en nog steeds is de vibe wel anders, maar naarmate Nederland ook over een flink arsenaal aan erg toffe indiebands beschikt is dit toch een dag die we als specialisten zeker niet over mogen slaan. Nederland bruist momenteel namelijk. International worden potjes gebroken, de underground staat in bloei en voor het eerst in jaren doen we ook echt niet onder voor menig ander Europees land. Omdat we Indiestad zijn focussen we wel echt even: LO-FI LE-VI heeft bijvoorbeeld onze aandacht. Breekbare indie-liedjes van een duo dat ook al op SXSW in Texas gaat spelen in maart. Rapper Tyler the Creator had ook interesse en hoewel de nummers van Levi Dronkert in eerste instantie iets te veel lijken te dreutelen, wordt het spannend als er electronische bleeps en stemmetjes (beetje Prince/Beck) aan de songstructuren toegevoegd worden. Mooi dromerig. A.M. SAM bevindt zich ook op het kruisvlak tussen rootsy indie en folktronica met speelse keyboard-partijen. De referenties (Tame Impala, Velvet Underground) horen we er niet helemaal in terug, maar een interessant palet aan onorthodoxe stijl-combinaties biedt Sam zeker.

EEFJE DE VISSER speelt in de grote zaal en weet die voor zich te winnen. Halverwege de set wordt het allemaal even te ijl en etherisch, maar de titeltrack van haar nieuwe album Bitterzoet heeft ons direct weer bij de les. Wat een epische, wijds uitwaaierende sound met verstilde the XX elementen biedt Eefje toch.

Vanaf de start is ook direct duidelijk dat PIP BLOM er vanavond geen gras over laat groeien. Maandje niet gespeeld, stevig aan het sleutelen aan nieuwe liedjes en met een internationaal CV waar je inmiddels u tegen kunt zeggen, beschikt het viertal over een arsenaal aan indierock nummers die precies op de juiste manier balanceren tussen meezingbaar, korrelig, ontwapenend en toch heerlijk schots en scheef. Na al die optredens van 2019 zijn ze super geolied en dus voel je dat ze in 2020 gaan doorpakken.

LENA HESSELS is nog kakelfris en stoeit met het soort experimentele electronica waar gek genoeg superster Billie Eilish ook niet vies van is. Soms is het nog ietwat on-af, maar die open gestructureerde aanpak duidt ook wel op een vrijzinnige denker die buiten de lijntjes probeert te kleuren. Soms is het spookachtig, danweer ligt de focus op kinderlijke geluidjes, Lena is hoorbaar volop in ontwikkeling. Minstens zo verrassend is MEETSYSTEEM, een Nederlandstalige band die bij vlagen aan Duitse indietronica formatie The Notwist doet denken. Ook Meetsysteem combineert omfloerste, abstracte vocalen met indierock die niet vies is van innovatieve licht-jazzy electronica vol met niet voor de hand liggende hyper-ritmische geluidjes die het gebaat zijn bij een heldere, messcherpe produktie. Spannend!

THE SWEET RELEASE OF DEATH speelt precies tegelijk met QUEENS PLEASURE. En dus rennen we snel heen en weer. Want dit zijn alletwee bands die ons zeer weten te bekoren. De Rotterdammers van Sweet Release zijn vandaag op hun sterkst. Wat een imponerende muur van geluid zetten zij neer! Duister, drammerig, overstuurd, het zit er allemaal in en als je van de wat stevigere psych-rock houdt zouden ze wel eens kunnen uitgroeien tot een van je favorieten. Check ze vooral als ze ergens spelen. De zanger van Queen’s Pleasure oogt in eerste instantie een beetje als een typische student met zijn blousje-broekje combo, maar in de entreehal van de Oosterpoort blijkt dit viertal toch de real deal te zijn. Een soort Nederlandse Libertines met puike liedjes die bomvol met rafelige gitaarpartijen zitten. Stilstaan is geen optie!

Toch spant het optreden van PERSONAL TRAINER vanavond de kroon. Diep in de nacht valt alles bij hun show precies op zijn plaats. Onder aanvoering van zanger Willem Smit is dit vooral een collectief met leden uit verschillende bands (waaronder Smit’s eigen Canshaker Pi), maar definitief een om rekening mee te houden. Smit’s zangstem luistert waanzinnig lekker weg, zijn danspasjes hebben iets vertederends en muzikaal is de veelkoppige band vanavond in topvorm. Gruizige rock wordt moeiteloos afgewisseld met het soort post-punk waarvoor Lcd Soundsystem doorgaans garant staat en dat een Nederlandse band ietwat uit het niets zo’n volleerde bohémien sfeer weet neer te zetten doet onze bek werkelijk open vallen. Durven we het te zeggen. Jawel, tuurlijk. Komt ie: Hoogtepunt van Noorderslag.    

Toch spant het optreden van PERSONAL TRAINER vanavond de kroon. Diep in de nacht valt alles bij hun show precies op zijn plaats. Onder aanvoering van zanger Willem Smit is dit vooral een collectief met leden uit verschillende bands (waaronder Smits eigen Canshaker Pi), maar definitief een om rekening mee te houden. Smit’s zangstem luistert waanzinnig lekker weg, zijn danspasjes hebben iets vertederends en muzikaal is de veelkoppige band vanavond in topvorm. Gruizige rock wordt moeiteloos afgewisseld met het soort post-punk waarvoor Lcd Soundsystem doorgaans garant staat en dat een Nederlandse band ietwat uit het niets zo’n volleerde bohémien sfeer weet neer te zetten doet onze bek werkelijk open vallen. Durven we het te zeggen. Jawel, tuurlijk. Komt ie: Hoogtepunt van Noorderslag.