Na veertien jaar hervat de immer fluisterend zingende folkzangeres Isobel Campbell haar solocarrière met het magnifieke album There Is No Other… Het had nog drie jaar eerder gekund. Juridische problemen met haar vorige label zorgden echter voor uitstel. ‘Life is what happens to you while you're busy making other plans,’ zong John Lennon al. Gelukkig sprong Cooking Vinyl/V2 in het ontstane gat. Twee dagen na de release staat de Schotse die naar LA is uitgeweken in de Tuinzaal, dus niet in ’t Zonnehuis zoals eerder was aangekondigd. Stilte in de zaal is een vereiste. Houd je adem in en stik niet.
Album als een statement
Als je zo lang weg bent geweest als soloartiest als Isobel Campbell – ze vormde in de tussentijd jarenlang een duo met Mark Lanegan - dan moet je terugkomen met een album als een statement. En als je zo’n fluisterzachte stem hebt als zij heeft, dan moet elk nummer écht goed zijn om verveling tegen te gaan bij mensen die jouw muziek misschien nog niet kennen. Want er is nog een hoop te veroveren.
Hey World
De natuur versus Grote Stad
Aan beide voorwaarden voldoet de zangeres die rond de eeuwwisseling furore maakte in de band Belle & Sebastian, het popmonument van absolute topmelodieën uit Glasgow. There Is No Other… is een statement van de kracht van de natuur versus de overrompeling van de Grote Stad.
Daarbij is het precies hét album dat nieuwe fans kan gaan binnenhengelen. Vooral via de reeks sterke singles tot nu toe, samengebundeld op de 4-track EP The National Bird of India, dat al eerder verscheen. Wie nu alvast een voorproefje wil horen moet die EP maar eens uitchecken. Een waarschuwing telt: het vertegenwoordigt maar één kant van het album, de meer poppy kant.
The National Bird of India
Akoestische fluisterfolk en aangeklede popfolk
There Is No Other…, vernoemd naar een oude groet van de Maya’s opgepikt tijdens haar dagelijkse meditatiesessies, valt grofweg in twee delen uiteen: goeddeels akoestische fluisterfolk en wat meer aangeklede popfolk. Die twee kanten staan niet gescheiden van elkaar, maar in groepjes van songs verdeeld over het album, dat daardoor even afwisselend en kleurrijk is als het mooie artwork.
Stad van de Engelen
Laten we beginnen met die fluisterfolk. Het album opent met City Of Angels, een lied over het wonderlijke LA, de nieuwe woonplaats van Isobel en haar man, geluidstechnicus Chris Szczech. Het is de zachtheid van de natuur versus de overdonderende Grote Stad.
Nog een liedje over LA is Boulevard waar het enorme verschil tussen rijk en arm wordt aangekaart. Dat nummer vormt een mooi sfeervol rijtje van vijf te beginnen met de tracks Just for Today tot en met slottrack Below Zero. Het is het deel van de plaat dat bijna wegluistert als een suite, maar volgens de ‘wetten van Yorick van Norden’ is het er geen, want dan zouden ze aaneengeregen moeten zijn. Het is vergelijkbaar met de niet zuivere hattrick. Net niet. Dat vijftal staat los van de verwante track Vultures. The National Bird of India met zijn aanzwellende cellogeluid is de meest op zichzelf staande track.
Ant Life
Opgewonden hartslag van handklapjes en ritmebox
Dan schakelen we nu over naar de popkant. De single Hey World is al een radiohit geweest op internetzender BBC 6 Music en mocht vooral rekenen op veel bijval in het programma van ex-Fall-gitarist Marc Riley, die een boon heeft voor dit soort popfolk. Zo is hij bijvoorbeeld ook de ‘champion’ van Jesca Hoop.
Hey World is sixties soulpop, een nummer dat Dusty destijds had kunnen zingen, zeker als je ook nog het gospeleinde in aanmerking neemt. Nog eentje in die stijl is Ant Life over het mierennest dat de Grote Stad is. Ze laat een ritmebox meelopen en legt daar een laagje handklapjes overheen. Zo geeft ze het nummer een opgewonden hartslag mee.
Mooie Tom Petty cover
Echt modern is de Tom Petty cover Runnin’ Down A Dream waar haar fluisterstem duelleert met een sequencer. Ach, alleen al om dat zinnetje ‘me and Del were singing’ te horen uit de mond van een vrouw maakt het al speciaal. Petty en Del Shannon mogen tevreden toekijken vanuit de pophemel.
Runnin’ Down A Dream
Naar beneden glijdend langs de regenboog als de trapleuning
Uit die hemel is een heuse engel neergedaald in de persoon van Isobel Campbell. Ze glijdt zachtjes naar beneden langs de regenboog als de trapleuning die ze eerst zelf heeft opgetrokken in het bossanova nummer Rainbow. Alsof dat allemaal nog niet mooi genoeg is, geeft ze ook nog het door een gospelkoortje gestutte soulnummer The Heart Of It All.
Het was het wachten van veertien jaar meer dan waard. Multi-instrumentalist Nina Violet, die ook meespeelt op There Is No Other… en het voorprogramma verzorgt op 9 februari in de Tuinzaal, zal live ongetwijfeld hier en daar bijspringen bij het optreden van Campbell. Spits je oren, maar luister aub zwijgend om de magie van de fluisteraarster niet te doorbreken.
Koop hier je kaarten voor Isobel Campbell en Nina Violet in de Tuinzaal op 9 februari.
NB: Dit concert is verplaatst van zijn oorspronkelijke locatie ’t Zonnehuis naar de Tuinzaal in Noord.
Tekst
door: Robbert Tilli
Foto door: Ashley Osborn