Cowboy Junkies roepen die aparte mistige sfeer weer op
Er zijn van die bands die in een bepaalde tijd van je leven veel voor je betekenen, maar dan een beetje uit beeld verdwijnen, om jaren later ineens toch weer op te doemen en opnieuw betekenis te krijgen. Cowboy Junkies was zo’n band, wier begintijd een indrukwekkende reeks platen opleverde. Vanaf 2010 speelden ze zich met The Nomad Series, vier albums in slechts twee jaar tijd, terug in de kijker, om weer voor zes jaar te verdwijnen. In dat licht is het interessant om te registreren wat All That Reckoning uit 2018 met ons doet. We zijn weer opnieuw fan geworden van de gracieus ouder wordende band van de ‘familie Timmins’ uit Canada, die op 13 juli Paradiso komen bezweren met hun altijd wat ‘mistige’ Americana.
Dertig jaar geleden
Het wonderschone debuut van Cowboy Junkies The Trinity Session (1988) kwam uit in de transitieperiode van LP naar CD. Ineens had je heel lange platen, die de lengte van de ouderwetse dubbelelpee benaderden. ‘Trinity’ telde 12 nummers, wat nog normaal was, maar duurde wel maar liefst 53 minuten. Dát was een hele zit en dan ook nog eens allemaal in dat trage tempo.
Maar omdat het zo anders was dan alle andere muziek van dat moment, en omdat zangeres Margo Timmins zo’n aangename stem had, had je het er toch voor over. Broer Michael bleek een meestergitarist, die kon uitbarsten zoals Neil Young als ie met Crazy Horse speelt, maar dan in de rustige setting van Comes A Time. Kauw daar maar eens op! Dat ís speciaal. Nog een broer op drums, Peter, completeerde het ‘familiebedrijf’ met verder ook nog bassist Alan Anton.
Sweet Jane
De ijkstok voor alle latere releases
Dat debuut is de ijkstok geworden waarlangs alle latere releases van de band werden gelegd. Het was dan ook een heel origineel album met eigen nummers en enkele bijzonder goed gekozen en naar hun hand gezette covers. Blue Moon kenden we al van Elvis, I’m So Lonesome I Could Cry van Hank Williams, de gospel Working on a Building in diverse uitvoeringen (waaronder een van John Fogerty’s Blue Ridge Rangers), Sweet Jane van The Velvet Underground en Walking After Midnight van Patsy Cline. Allemaal mooie uitvoeringen. Lou Reed sprak zelfs van de beste uitvoering van Sweet Jane die hij ooit gehoord had.
Trinity werd nog gevolgd door The Caution Horses (1990) en Pale Sun, Crescent Moon (1993), die er niet voor onder deden. Daarna begonnen ze toch langzaamaan uit beeld te verdwijnen, althans het mijne zeker. Dat ging zo door tot 2010 toen deel 1 van The Nomad Series uitkwam. In twee jaar tijd had je het hele vierluik van Vol. 1-4 bijeen gespaard. En dat viel niet tegen. De scherpte van de begintijd was terug.
All That Reckoning (Part 1)
Een terugkeer in stijl
Even de adem inhouden en dan gaan luisteren naar het laatste album All That Reckoning uit 2018. Dat valt niet tegen. Integendeel zelfs. Het is een terugkeer in stijl. Dertig jaar na ‘Trinity’ kunnen ze het nog steeds. Madame Timmins is net als Emmylou Harris, de schutspatrones aller countryzangeressen gracieus ouder geworden. Die prachtige witte coupe steekt prachtig af bij de wat donkere songs. Die zijn iets robuuster geworden. De gitaren zijn ook wat luider alsof landgenoot Neil Young ze dat heeft ingefluisterd. We krijgen ditmaal elf nummers in plaats van twaalf. De totale speelduur is terugbracht tot een behapbare drie kwartier, waardoor de spanningsboog de volle speelduur intact blijft.
The Things That We Do To Each Other
Trage atmosferische country
Het gemiddelde tempo van de songs blijft onverminderd traag. Maar trage atmosferische country is nu eenmaal hun handelsmerk. De jeugdigheid van toen is ingeruild voor de meer beschouwende kant van ervaren muzikanten. Zo’n nummer als The Things That We Do To Each Other hadden ze toen waarschijnlijk niet kunnen maken. Met de wijsheid die ze hebben opgedaan met het klimmen der jaren mogen ze zich wel hardop af vragen wat we onszelf op deze aardbol allemaal zitten aan te doen.
Fear is not so far from hate.
So if you get the folks to fear.
It only takes one small twist.
To kick up a gear.
Oh oh oh.
And you can control hate.
But only for so long.
And when you lose control.
Oh man.
The things we do to each other.
Oh my sister.
Het blijft na al die jaren interessant om ze te volgen. Ze hebben onze harten weer helemaal teruggewonnen. Fijn dat ze weer eens terugkomen naar de grote zaal van Paradiso op 13 juli.
Tekst door: Robbert Tilli
Foto door: Heather Pollock
Koop hier je kaarten voor Cowboy Junkie op 13 juli in Paradiso.