Courtney Marie Andrews wil dat we lief zijn voor elkaar

Okay, okay, steady on allemaal! We weten echt wel dat de puristen ons nu gaan bestoken vanaf hun Twitterartillerie hoe we dúrven de cornerstones van de afdeling ‘dames vocaal’ in country te vervangen. Dat doen we niet daadwerkelijk, heus niet. Daar is ons respect voor Dolly, Emmylou, Tammy en Linda te groot voor. Ook zullen er ongetwijfeld vragen binnenkomen waarom Lucinda’s naam niet is gevallen. En we kunnen nog wel een hele serie andere namen bedenken, maar het gaat ons hier niet om een zolderkamerdiscussie te voeren. We willen alleen maar heel eventjes loskomen van het juk van de gemakzucht, om steeds maar weer diezelfde namen te noemen, alsof er nooit iets nieuws gebeurt.

Is het niet de hoogste tijd om hun opvolgsters eens in het zonnetje te zetten? Meermaals hebben we dat al gedaan voor zowel de meest rockende als de zoetst gevooisde van het stel, achtereenvolgens Nikki Lane en Margo Price. Beide dames waren al eens headliners op een van de twee Sugar Mountain Presents avonden in juni verleden jaar. Kacey Musgraves is ons aller guilty pleasure, omdat ze met een wat modernere arrangementen en productie het best aansluiting vindt in de pop mainstream. Ze gebruikt zelfs synthesizers. Courtney Marie Andrews, de hoofdpersoon in ons verhaal, is artistiek de evenknie van Emmylou Harris. Als iets door haar voorbije shows in Amsterdam bewezen is, dan dàt wel.

Vorige jaar september viel eenieders bek open bij haar show in de kleine zaal, toen nog in het kielzog van haar album Honest Life. Die bekken zakten tot enkelhoogte in april van dit jaar bij haar ontwapenende optreden in Bitterzoet, toen ten gevolge van haar laatste album May Your Kindness Remain. Na afloop mocht Sugar Mountain de in een wit gewaad, die de Sneeuwwitte Bruidsjurk van trucker Henk Wijngaard tot leven leek te brengen, uitgebreid spreken en de welgemeende complimenten overbrengen. Toen haar de stelling over de opvolging van de Grote Vier ter sprake kwam, waarbij in haar geval Emmylou’s naam gedropt werd, was het haar beurt om haar mond van verbazing te openen voor een ‘Thaaank you!’ Ook bij haar was het respect voor de groten in het genre voelbaar, maar ook de wil om vooruit te kijken.

Ze kreeg het helemaal te kwaad toen haar laatste album op één lijn werd gesteld met Tapestry uit 1971, de moeder van alle singer-songwriteralbums. De track Border doet met zijn intense toetsenpartijen denken aan King’s I Feel The Earth Move. ‘Whaaaat? Come on…’ stamelde ze. De blosjes op haar wangen contrasteerden mooi bij haar witte kleding. Courtney Marie Andrews is nu bijna even oud als Carole King bij haar debuut destijds. Artistiek zit ze nu met haar zevende album op hetzelfde level als King destijds, die weliswaar debuteerde, maar (met haar ex-man Gerry Goffin) al een hele leerschool achter de rug had als broodschrijfster van pophits voor anderen. De wegen zijn anders, de resultaten zijn dezelfde.

Wie het allemaal niet geloven wil en blijft volharden in het verleden te blijven hangen, raden we aan die twee hierboven genoemde albums van Courtney Marie zelf eens uit te pluizen. Ook de boodschap van May Your Kindness Remain is zo belangrijk in een wereld vol lelijke verwensing op Facebook en Twitter: laten we gewoon eens lief zijn voor elkaar. Wat is daar nou tegen in te brengen? Ben Glover, die in juni in de kleine zaal stond, heeft hetzelfde thema ook ter harte genomen op de track Kindness op diens laatste album Shorebound. Wij kennen deze inspirerende oproep allemaal nog van Eberhard van der Laan, die hem vlak voor zijn dood aan de Amsterdamse burgers meegaf. Die kun je niet vaak genoeg horen.

Courtney Marie Andrews zegt het niet één keer op haar album, maar zelfs ten tweede male. Dat doet ze met de al even mooie song Kindness of Strangers. Daarin vraagt ze om andermans vriendelijkheid zonder reserve te ontvangen. En waarom ook niet? Wie zijn wij, om elkaars goede bedoelingen voortdurend in twijfel te nemen? Doe ermee wat je wilt, maar reken maar dat het gaat werken op een festival al OIABM.

Veel mooier ga je het niet meer krijgen dit jaar. Courtney Marie en haar super ingespeelde liveband zullen net als in Bitterzoet het publiek wel weer massaal achter zich krijgen, zeker als ze weer die Little Feat-cover Willin’ spelen in de toegift. Gun haar en haar begeleiders dat plezier. Straal een beetje kindness uit naar het podium en je zult het dubbel en dwars terugkrijgen. Wij vallen als een blok voor haar en geven tenslotte grif toe haar naam nu al vaker te hebben genoemd dan die van de sterren uit het verleden. Het was een punt dat even gemaakt moest worden, niets meer en niets minder.

Tekst door: Robbert Tilli

Koop hier je kaarten voor het Once In a Blue Moon-festival op 25 augustus.