Cordovas houden het kort maar krachtig

Laten we eerst maar eens ‘afrekenen’ met onze meningen en trachten de feiten onder ogen te krijgen betreffende de gemiddelde speelduur van albums of het aantal nummers. Hoelang moet een album eigenlijk duren? ‘Ja eh…, Hoe Lang is een Chinees!’ zeiden we vroeger dan uit pure baldadigheid.

Uit mijn jeugd herinner ik me dat het meestal zeventien minuten per plaatkantje was. Kant A of B gold voor mij altijd als een ‘eierwekker’ of alarmklok als ik in tijdnood dreigde te komen voor het een of ander. Oké nog één kantje en dan moet ik echt naar de voetbal toe, naar college, naar een concert of een verjaardagsfeestje.

Over het aantal liedjes per kant maakte ik me niet zo druk. Alhoewel ik liever korte dan lange tracks had. Maar vijf, zes liedjes per kant was het meestal wel, of het nou punk of country was. Toen kwam de tijd van de cd’s. Alles veranderde totaal. Er paste veel meer muziek op zo’n cd. Ineens waren er albums van wel zeventig minuten lang. Dat was een feit. ‘Ondraaibaar lang’ vond ik altijd. En dat was een mening.

Eigenlijk alleen bij verzamelplaten vond ik dat altijd acceptabel, maar niet voor gewone studioalbums. Wederom het was maar een mening hè, meer niet. Die lange grungealbums uit de jaren negentig vond ik altijd niet om door te komen. Met een beetje meer snoeiwerk zou ik er meer van hebben kunnen genieten. Daar stond tegenover dat je bij een cd gemakkelijker ‘rotnummers’ kon skippen.

Er valt vast veel meer over te zeggen. Terug nu naar Cordovas. Destiny Hotel - 10 tracks in totaal - klokt 28 min. 56 sec., waar voorganger That Santa Fe Channel uit 2018 nog 23 sec. langer duurde bij één liedje minder. Het gelijknamige debuut uit 2012, heruitgegeven in 2017: 10 nummers bij 43 min. 37 sec.

Wat zeggen deze feiten? De liedjes op het eerste album duurden langer. Of dat ook beter is? Oordeel zelf. Je kunt tegenwerpen dat er ook nog wel een paar liedjes meer op Destiny Hotel hadden kunnen staan. Dat mag.

Zelf heb ik op deze plek altijd beweerd dat een tiental volstaat. Liever alleen de beste liedjes op plaat. Weg met al dat dorre hout en stoplappen aub! Om de discussie verder te smoren voeg ik er volledigheidshalve aan toe dat het ook maar een mening is. Mijn opinie voor elke andere hoor. 

Het gaat mij altijd vooral om de kwaliteit en niet de kwantiteit. En die is bijzonder goed te noemen bij Cordovas. De invloeden van deze band zijn onmiskenbaar: het loopt via The Band (samenzang) naar vooral Little Feat (shuffles) en ‘The Dead’ (het jamkarakter ondanks het ‘korte parcours’ dat ze kiezen).

Aan de productie is veel meer aandacht besteed dan voorheen. Daar is Rick Parker verantwoordelijk voor. Niet  ‘glad’, wel ‘verzorgder’. Dat zijn twee heel verschillende dingen. Als plaat draait die lekker weg samen met Brent Cobb’s recente Keep ‘Em On They Toes. Het zijn muzikanten die weten wat ze kunnen.

Frontman, bassist Joe Firstman, is letterlijk de eerste man. Hij is een lezer. Dat gaat van dichter Rainer Maria Rilke tot spiritueel voorbeeld Eckhart Tolle. En dat hoor je terug in de teksten op de meeste swingende (excusez le mot!) Americana waar erop los geshuffled wordt. Er is een ‘korte onderbreking’ door de ballad Afraid No More die aanvoelt als een Indian summer, waar de rest van het album eerder zomers loom aandoet. Laat die blaadjes maar vallen, we warmen ons wel aan dit album.

Mooi is het tekstuele contrast tussen die ballad – leven met je angsten - en het er direct op volgende van zelfbewustzijn blakende nummer Man In My Head. In het nummer I’ma Be Me noemt Firstman zelfs ‘mental health fitness’ als een bepalende factor. Dát nummer is een hit bij eerste beluistering al! 

Elk bandlid heeft zijn bijdrage aan de totale sound die een soort groovy ontspanning ademt. Gitaristen Lucca Soria en Toby Weaver houden zich netjes in als het geheime wapen van de band, toetsenman Sevans Henderson, even mag shinen in het Californische zonnetje. Hoor hem eens soleren in Destiny.

Alles is goed aan Destiny Hotel. Toegegeven, hij is wel een beetje kort. Maar dat is ook slim. Dat smaakt naar meer. En dat meer gaan we vroeg of laat krijgen op de podia. Nog even geduld aub.

Tekst door: Robbert Tilli