Cale Tyson verrijkt zijn muziek in Muscle Shoals

Het begon met twee niet eens zo voorzichtige introducties van het fenomeen, dat net als wijlen Americana-oppergod Townes Van Zandt afkomstig is uit Fort Worth Texas. Eerst was er het mini-album High On Lonesome (2013), vervolgens het mini-album Cheater’s Wine (2014).

We zagen een goed ogende, even goed als zijn beroemde plaatsgenoot geklede cowboy. En we hoorden een heus ‘massive talent.’ Met nummers als Fool Of The Year, Old Time Blues en Can’t Feel Love (met de niet te missen oneliner ‘You can’t feel love if you ain’t feel pain.’) zetten hem op de kaart. Voor wie toen nog niet helemaal doorhad, werden de twee mini-albums – de benaming EP’s doet ze echt te kort – aan elkaar geplakt. Zo ontstond er ineens het debuutalbum Introducing Cale Tyson (2015).

Debuutalbum is hier een redelijk aanvechtbare titel, maar vooruit. Een album is het wel en een verrekt goeie ook. Maar die wordt volkomen in de hoek gezet door Tyson’s tweede album, of misschien wel echte debuut, in de zin van officiële eersteling. Careless Soul, dat verleden jaar uitkwam, laat een artiest horen die in no time een onwaarschijnlijk grote artistieke groei heeft doorgemaakt. Voor zo’n groeiproces staan doorgaans veel meer albums. Wat we al wisten was dat hij goed kon croonen en zelfs Hank-achtig kon jodelen, maar nieuw is het countrysoul-element. Niet echt een wonder als je weet dat hij Careless Soul heeft opgenomen in de beroemde Fame Studios in Muscle Shoals in Alabama.

Bij de eerste noot van openingstrack Staying Kind hoor je meteen al dat je hier naar een voltreffer gaat luisteren. Het blijkt een luisterervaring te worden, die de rijkdom van Sturgill in je gedachten oproept. Blazers verrijken het geluid op een track als Somebody Save Me. Zijn stem komt er nog mooier uit, zijn teksten ook: ‘Somebody please help me, I’m losing my mind. I’m crossing my fingers I won’t cross the line.’ Je voelt natuurlijk allang aankomen dat het vast wel weer mis zal gaan met deze new love.

In feite gaat alles erop vooruit op dit nieuwe album, de liedjes voorop. Die Cale kan echt liedjes schrijven. Sta eens even stil bij Traveling Man (ft. Pete Lindberg) en je hebt het onweerlegbare bewijs in handen. Ook hier treffen we weer zo’n tragikomisch zinnetje aan, dat de hele dag blijft hangen in je hoofd: ‘You can’t make a living when you’re living in your car, when you’re low there ain’t nowhere else to go.’ Met de album titel Careless Soul zet hij je een beetje op het verkeerde been, want hij is vooral de man van de sad sad song, met af en toe een kwinkslag. Hij pakt je onbedoeld nog een keer met Pain in My Heart. Nee dat is niet de Otis Redding song, het gaat hier om een eigen, wederom fantastisch nummer.

De Muscle Shoals referentie zorgt waarschijnlijk voor deze verwarring. De onberispelijke, even warme als groovy productie staat trouwens op naam van Michael Rinne, bassist in zowel de band Emmylou Harris als Rodney Crowell. Onder de gastmuzikanten bevinden zich het instrumentale duo Steelism die ook met Andrew Combs en Caitlin Rose hebben gespeeld en de legendarische bassist David Hood uit de Fame Studios huisband, The Swampers. Onlangs heeft ambassadeur Esther Lutgendorff op deze plek al de BBC-documentaire over Muscle Shoals aangeprezen. Kijk daar vooral naar voor een beter begrip, ook van Cale.

Deze mid-twintiger behoort nu al tot de beste neo-traditionalisten van de country. Zijn spectrum omvat alles van Hank tot Johnny. High Lonesome Hill is gebaseerd op Hank Williams’ Rambling Man, terwijl Railroad Blues stuitert over de spoorbaan als Johnny Cash & The Tennesse Two. Dit ga je nooit op de radio horen. In Amerika zelf ook niet. Daar wordt de ether vervuild met slappe hap ‘bro-country’.

Dat maakt Cale Tyson allemaal niks uit. Mocht zijn muziek toevallig toch populair worden, dan zou hij dat best leuk vinden. Maar daar is het hem niet om te doen. Een grote toekomst durven we hem bij Sugar Mountain toch wel te voorspellen. Nu kun je hem nog op slechts een armlengte afstand gaan zien in Paradiso-Noord op 13 mei. Profiteer ervan zolang het nog kan. Mooi voorprogramma ook: Baptiste W. Hamon, de jonge Fransman die met Cale Tyson zijn ‘Townes Van Zandt-fixatie’ deelt.

Tekst door: Robbert Tilli