‘Bij John Prine kwam alles samen’

Hoe geliefd John Prine was als singer-songwriter in ons Americana- en rootswereldje moge wel blijken uit een premature aankondiging van zijn dood twee weken geleden op Internet. Zo erg begaan was men met de gedachte dat een cornerstone van het genre op de IC was terechtgekomen, dat een verkeerde interpretatie van de berichtgeving tot een eerste golf van collectieve rouw leidde. Er waren er zelfs al die speculeerden op Prine’s dood toen zijn concert verplaatst werd van 17 februari dit jaar naar 25 augustus. Er was een hoop commotie, een betrokkenheid die voortkwam uit grote liefde voor hem en zijn werk.

Twee jaar geleden viel John Prine nog te bewonderen in Paradiso. Iedereen die erbij was die tiende augustus van 2018 heeft het er nog over. Onze ambassadeur Runa Stam kocht zelfs midden in de zomer een John Prine-ijsmuts na afloop. Zo enorm fan is zij. Zij probeert haar liefde voor haar held onder woorden te brengen: ‘Het bijzondere aan hem is voor mij dat je altijd zowel blij als verdrietig van zijn songs wordt. Perfecte combi van humor en tragiek.’ Die muts, laatst bij een concert van Ian Noe nog zoekgeraakt, maar weken later weer terugbezorgd, is nu een relikwie net als zijn platen in haar kast.

Een andere ambassadeur van onze concertserie, Patrick van Sante, is ook wekenlang bezorgd geweest om Prine: ‘Het is heel erg allemaal. Ik had nog hoop dat hij er doorheen zou komen. Hij heeft zoveel overwonnen.’ Hij doelt op keelkanker, forse hartproblemen een recente ingrijpende heupoperatie. Elke keer is Prine er weer bovenop gekomen, maar nu niet meer. Corona gaf het laatste zetje aan de frêle mastodont van het genre. De omvang en reikwijdte van zijn repertoire is feitelijk onmetelijk.

Het wekt wellicht verbazing, maar zijn laatste album The Tree of Forgiveness markeerde pas zijn allereerste Top 10-notering in de toonaangevende Billboard Hot 200 Albums, met een piekpositie 5 in 2018. Voor Patrick stond John Prine altijd in zijn eeuwige Top 10.

‘Ik had echt een droom waarin we hem allemaal nog één keer zouden gaan zien in Paradiso in augustus,’ vertelt hij geroerd. ‘Ik zag ons allemaal weer samenkomen na de coronacrisis bij zijn concert en dat we allemaal in tranen zouden staan in de grote zaal, net als bij die vorige keer in 2018. Ik weet nog dat Tim Knol toen zei dat hij het allerbeste concert van zijn leven had bijgewoond.’

Desgevraagd bevestigt Tim dat meteen. We trekken hem bijna van zijn racefiets af als we het hem vragen aan de telefoon. ‘Ja man, ik ben een groot fan,’ zegt hij nog na puffend. ‘En mijn gedachten over dat concert zijn onveranderd gebleven. Het was voor mij echt de beste show ever. Het was zo magisch. Heel Paradiso hing aan zijn lippen. Ik heb hem ooit ook in Haarlem gezien, ik denk twaalf jaar geleden, maar die Paradisoshow was vele malen beter. Hij had ook een geweldige band bij zich. Zijn liedjes die toch al zo goed zijn – hij heeft echt ontelbaar veel classics geschreven – kwamen nog beter tot hun recht. ook het oudere werk.’

Voor Tim staat Prine op dezelfde hoogte als Bob, Neil, Townes en Guy. Achternamen kun je in dat rijtje achterwege laten. ‘Wat zo goed is aan hem is dat alles bij hem samenkomt: soul, country en folk.’ Luister naar de laatste plaat van Swamp Dogg waar John Prine op twee nummers meedoet en je hoort het weer.

Patrick mijmert intussen over hoe hij John Prine heeft leren kennen. Dat moet in de jaren negentig zijn geweest toen een ‘Dylaneske’ oom van zijn vrouw hem een stapeltje John Prine platen uitleende. ‘Misschien ben ik wel het meest geraakt door zijn album Souvenirs [2000] met nieuwe versies van oude liedjes. Het klinkt misschien raar, maar ik ben altijd meer geraakt door zijn stem nadat hij keelkanker had gehad.’ Wat Patrick betreft moeten we Hello In There draaien. ‘Dat gaat over oude mensen die niet vergeten mogen worden. Dat gaat dus eigenlijk ook een beetje over de tijden waarin we nu leven.’

Ya' know that old trees just grow stronger.
And old rivers grow wilder ev'ry day.
Old people just grow lonesome.
Waiting for someone to say, ‘Hello in there, hello.’

John Prine laat zijn vrouw Fiona achter en zijn drie zoons Jack, Tommy and Jody.

Tekst door: Robbert Tilli
Foto’s door: Niels Vinck

NB: Voor een mooi verhaal over de ontdekking van John Prine en een carrière-overzicht verwijst Sugar Mountain graag naar het in memoriam dat verscheen op de site van Billboard vanochtend.