Op 17 mei haalt London Calling Bananagun over uit Down Under. De Australische band maakt geestverruimende psych-pop met een flinke knipoog naar de wereldmuzieksectie van je vaders platenkast. In aanloop naar hun eerste Europese tour ging Indiestad in gesprek met frontman Nick van Bakel. Via een Zoom-verbinding die zijn best deed door natuursteen, de bush en tijdzones heen. Over rust vinden in een snelle wereld en waarom niet alles zwaar hoeft te klinken om iets te betekenen.
Glitchend vanuit de bush..
Waar zit je nu precies?
“Ik zit in Malmsbury, Australië. Dat ligt ongeveer anderhalf uur buiten Melbourne. Het is een klein dorpje, zo’n 800 mensen of zo. Heel rustig, veel bos en natuur. Maar ja, het internet is verschrikkelijk. We wonen in zo’n oud huis van blauwe hardsteen, en dat blokkeert echt alles. Dus eh, excuses als ik af en toe wegval…”
Wat vertelt de natuur je, als je goed luistert?
“Alles gebeurt in patronen. En alles is hongerig. Ik dacht laatst: elk dier heeft weer een ander dier dat het probeert op te eten. De natuur is constant in beweging, constant op zoek. Dat vergeten we snel als we opgeslokt worden door schermen en systemen.”
Je klinkt niet als iemand die verdwijnt in z’n scherm.
“Nee, ik scroll niet echt veel. Maar toch... de tijd vliegt bizar snel voorbij. Een vriend stuurt me een filmpje van een aap met een machinegeweer en even later zit je naar een AI-video te staren die zó echt lijkt dat je begint te twijfelen aan je hele perceptie. Ik krijg alle goeie dingen doorgestuurd. Mijn vrienden zijn mijn persoonlijke curatoren.”
Jullie laatste single “Day by Day” voelt als een aanklacht tegen het tempo van de moderne wereld.
“Dat is het ook. Alles moet snel, sneller, meteen. Vanaf het moment dat je geboren wordt, word je het systeem ingezogen. Er is nauwelijks ruimte om gewoon even stil te staan of op zoek te gaan naar iets groters, iets spiritueels.”
Ben je daar zelf naar op zoek?
“Zeker. Dit jaar ben ik eigenlijk veel meer met ‘het systeem’ bezig geweest dan me lief is, omdat we de tour aan het plannen waren. Dat vreet energie. Daardoor kwam ik nauwelijks toe aan meditatie of mijn eigen spirituele pad. De muziekindustrie en spiritualiteit gaan niet bepaald hand in hand. Het is een noodzakelijk kwaad. Maar zodra ik een wandeling maak of een liedje schrijf, keert de rust langzaam terug.”
Kun je op tour überhaupt mediteren?
“Alleen als ik uit het raam van het busje kan staren. Of als ik af en toe een wandelingetje kan maken, gewoon in m’n eentje. Op tour ben je constant aan het socializen. Je wordt wakker, rijdt naar een nieuwe stad, ontmoet nieuwe mensen, doet een soundcheck… Het is geweldig, maar na een week moet ik echt even verdwalen in een vreemde stad om op adem te komen.”
Bananagun op Spotify
Eindelijk op avontuur
Over touren gesproken: jullie gaan voor het eerst naar Europa, toch?
“Ja, dit is de eerste Europese tour voor Bananagun. Ik heb altijd gezegd dat ik deze band een avontuur wilde geven, en dit voelt echt als dat avontuur. We hebben hier zó lang naartoe gewerkt. Ik moet alleen nog wel even een goede koffer scoren.”
Waar kijk je het meest naar uit?
“Om gewoon zóveel verschillende plekken te zien. Australië is nogal geïsoleerd. Er zijn eigenlijk maar drie steden waar je een beetje kunt optreden. Dus als je tien jaar muziek maakt, speel je steeds op dezelfde plekken. Het is geweldig om nu nieuwe mensen te ontmoeten. En volgens mij wordt ons soort muziek in Europa misschien zelfs beter begrepen dan hier. En natuurlijk: andere culturen! Nieuwe omgevingen inspireren enorm.”
Wat kunnen we verwachten van jullie show tijdens London Calling?
“We hebben veel gespeeld de laatste tijd, dus hopelijk zijn we lekker strak. En omdat het nieuw publiek is, gaan we alles geven.”
Bananagun
With The Night
Niet elke traan is een meesterwerk
Je hebt ooit gezegd dat Bananagun bedoeld is om mensen op te tillen. Geldt dat nog steeds?
“Zeker. Het moet leuk zijn om te spelen én leuk om naar te luisteren. Iets dat mensen samenbrengt. Het mag vrolijk zijn, zonder dat het oppervlakkig wordt. Maar ik moet wel uitkijken dat ik niet te cynisch word… dat gebeurt sneller dan je denkt.”
Schrijf je dan nooit een treurig liedje?
“Nee, vroeger als tiener wel. Maar bij Bananagun was het echt een bewuste keuze: muziek hoeft niet somber te zijn om diepgang te hebben. Veel mensen denken dat kunst alleen waardevol is als het over trauma of verdriet gaat. Maar er is ook diepte in vreugde, nieuwsgierigheid en verwondering.”
Wat heeft je onlangs nog verwonderd?
“Afgelopen weekend was ik bij een vriend, die is net verhuisd, helemaal aan de andere kant van de stad. In z’n achtertuin mochten we vissen bij een privémeer. Het zat vol met zwarte zwanen en het was zonsondergang. We vingen vis en aten ’s avonds onze vangst op. Echt zo’n moment waarin alles klopt. Heel simpel. Maar groots.”
Wie vragen stelt, blijft bewegen
De nieuwe plaat “Why is the Colour of the Sky?” voelt alsof hij geschreven is door iemand die veel heeft doorgemaakt. Klopt dat?
“Ja, honderd procent. In korte tijd gebeurde er van alles: COVID, het overlijden van mijn moeder, een heftige break-up… Het was een soort spirituele vuurdoop. Maar ook een tijd van groei. Ik werd in het diepe gegooid en moest zwemmen.”
Waar komt die titel vandaan?
“Voor mij vat het de jaren 2020 tot 2023 samen. Alles voelde verwarrend. Het was moeilijk om vragen te stellen zonder meteen weggezet te worden als wappie of complotdenker. Maar het gaat erom dat het oké is om vragen te stellen.”
Is dat wat je met je liedjes doet? Vragen stellen?
“Ja. Ik probeer geen preken te geven. Liever vragen dan antwoorden. Dan kan iedereen z’n eigen pad volgen.”
In de openingstrack “Brave Child of a New World” lijk je ook ruimte te maken voor die vraag: hoe blijf je vrij in een wereld die je voortdurend probeert te vormen. Klopt dat?
“Precies. Ik ben blij dat ik nog opgroeide in een tijd zonder social media. Er werd niet constant op je geprojecteerd wat je moet vinden, kopen of stemmen. Alles is nu zo gepolariseerd. Het lijkt me lastig om op te groeien in zo’n wereld en écht vrij en natuurlijk te blijven.”
Jullie namen het album op in weinig takes, met imperfecties en al. Waarom?
“Omdat het menselijk is. Juist in een tijd van AI en al dat enge, dystopische robotgedoe is het fijn om iets te horen dat écht is. Ik hou juist van die kleine onvolkomenheden. Op oude platen uit de jaren zestig hoor je soms iemand heel even op de achtergrond praten of zo’n ruisje. Dat vind ik geweldig. Dat maakt muziek levend. Zoals de natuur het bedoeld heeft.”
Op zaterdag 17 mei treedt Bananagun op in Paradiso. De aanmeldingen voor London Calling zijn nu geopend en tickets zijn verkrijgbaar via de website.
Tekst: Luna Sterre van Heck
